Ik heb toch best wel wat presentaties gezien in de afgelopen jaren, maar zelden waren deze zo helder en zelfs bijna museaal van opzet als deze editie van het Leerling/Meester project. Ontzettend goed dus.
Jozeth van de Snepscheut | Rotterdam
Anna Barbara Kolbe| Den Bosch
Nina Kuka | Maastricht
Meria Isolde | Utrecht
Deze tentoonstelling is zo goed omdat er opvallend weinig te zien is. Niet omdat ik graag weinig zie, maar wat er te zien is, is zeer helder overdacht. Er is veel aandacht besteed aan het overwegen wat en hoe gepresenteerd wordt. Dat is er dus ook vanaf te zien. Of eigenlijk, dat zie je gelukkig niet.
Zo heeft Anna Barbara Kolbe een gigantische cilinder in de ruimte geplaatst die zowel grijs, als gedeeltelijk donkergrijs is. Daarbij heeft ze een gleuf in de muur gemaakt. Of beter gezegd; die muur was er eerst nog niet. Dit gaat heel duidelijk over het beleven van de ruimte of over de ruimte als werk. Als toeschouwer wordt je ook gedwongen om positie in te nemen ten opzichte van die ruimte.
Meester Thomas Bakker toont een fotografisch beeld van een aantal stokken in een lichtbox en een projectie op een (litho)steen. Waar zijn werk over gaat wordt niet helemaal duidelijk in deze context. Een relatie tot ruimte en materie of het tonen van een mogelijke situatie (die immers altijd aan een ruimte gebonden is).
Ook Meria Isolde gaat een relatie aan met materiaal ten opzichte van een ruimte, maar op een heel andere manier dan Kolbe dat doet.
Het werk van Nina Sarah Kuka handelt misschien wel over ruimte, maar dan op een heel andere wijze. Het werk is top gepresenteerd en laat iets zien wat ik nog niet eerder gezien heb. Het zijn videoprojecties waarvan een gedeelte van de projectie een weerslag vindt in een andere vorm op de andere zijde. Hierdoor krijgt ieder beeld twee gelijktijdige maar wezenlijk andere verschijningen. De beelden die geprojecteerd worden lijken zelf ook van een andere orde te zijn. Veel vragen blijven, maar zo helder gepresenteerd dat de noodzaak ervan overduidelijk is.
De laatste ruimte is vreemd. Er ligt een puzzel op en tafel. De puzzel heeft geen duidelijke voorstelling – althans, er is niet duidelijk te zien wat er op die puzzel te zien zou moeten zijn. Het is ook maar de vraag of het überhaupt wel een puzzel is die opgelost kan worden. Ook dit is wederom heel helder van opgezet en roept veel vragen op.
Alles bij elkaar genomen dus een hele hoop zeer zekere presentaties die veel vragen poneren bij de toeschouwer. Als iemand wil weten of Kunstpodium T er met haar project in slaagt om talentvolle studenten te stimuleren tot iets fantastisch is hier het bewijs. Wil je dus een keer gaan kijken, is dit een van de beste voorbeelden tot dusver.
Is nog tot en met 20 januari te zien bij Kunstpodium T te Tilburg.
Laat een reactie achter;