Kunstpodium T; Leerling/Meester expo #5: Rob Moonen

Bij Kunstpodium T was er weer eens een opening waar we wel bij waren. De afgelopen versie (Nr #4) hebben we niet helemaal gemist maar Erik heeft nog niet de tijd gehad om deze hier te posten.

Deze keer waren we er dus wel bij. Altijd gezellig, en deze keer iets minder druk dan vorige keren.

Rob Moonen
Jonas Wijtenburg | Utrecht
Thijs Reinders | Tilburg
Pepijn Vermaas | Rotterdam
Tim Hoefnagels | Den Bosch

Van wie wat is bleef een beetje onduidelijk dus als iemand de juiste credits weet te melden bij het juiste werk hoor ik dat graag.

EEN HORIZONTALE MISSION IMPOSSIBLE

Ditmaal is het vergeleken met eerdere edities een nogal rommelig aandoende tentoonstelling. Er is wel samenhang tussen een aantal werken en ruimtes, maar sommige elementen lijken weer direct afbreuk daaraan te doen. Een mission impossible wil ik het niet noemen maar er zijn bepaalde onderhuidse spanningen voelbaar. De opening zelf ging gepaard met een performance die ook niet wilde lukken. Deze was dan ook duidelijk niet goed voorbereid en werd ook erg nonchalant uitgevoerd. Het is een leuk idee om een skatebaan te bouwen maar wat ik ermee moet als toeschouwer?

Dus, wat was er nu echt te zien?

Het volgende;

Een mislukte performance die niet meer wordt dan een zeer flauwe grap. Zeker als de uitvoerder zelf er zo onverschillig bij kijkt. Daarbij lijkt het op een “ik moet toch wat doen?” en mist het geheel de noodzakelijke drive. Het is een geinig idee, maar daar houdt het echt op. Dit werk komt op het jaarlijstje ’tsjah, ik zou het niet doen, top 2011′.

Pepijn Vermaas

Een aantal stapels hout. Het hout an sich is niet zo heel erg spannend, maar door de context wel. Doordat de ruimte verder goed is opgeruimd ontstaat er toch spanning tussen fysieke aanwezigheid van het materiaal versus de leegheid van de ruimte. Het is trouwens ook erg goed dat ze met de TL-verlichting hebben gespeeld om te kijken hoe ze dat konden inzetten.

Jonas Wijtenburg

Jonas Wijtenburg

Dit sluit qua esthetiek naadloos aan bij de machine die 2 deuren verder staat. Deze is rauw en doet het eigenlijk maar half, maar dat is helemaal niet erg, juist daardoor gaat het functioneren als een beeld. De suggestie dat het zou kunnen werken is misschien nog wel belangrijker dan dat het werkt of niet. Hier lijkt duidelijk sprake van een intentie en een noodzakelijkheid om zoiets te maken. Ook al is het volstrekt nutteloos, je blijft er toch naar kijken. Het doet denken aan een fontein, je weet precies wat er gebeurt en toch is het boeiend op een bepaalde manier.

Tim Hoefnagels

Tim Hoefnagels

Daarnaast was een ruimte te zien met een trapje en een tekst. De tekst bleek van Rob Moonen zelf te zijn. Overigens, of ik het nu wel of niet goed vind, Rob Moonen nam uitgebreid de tijd om het te bespreken (en niet alleen met mij) en was vooral erg gedreven. Dat werkt aanstekelijk en dat moet even gezegd worden hier. De tekst is een bewerking van een uitspraak van Hitler voor Haus Der Kunst in Duitsland. Het museum waar de goede kunst hing.

Moonen haalde dit citaat aan om het onbezonnen fanatisme van de kunst aan te wijzen en te melden dat reflectie ook een goed punt is. (Tenminste, als ik het goed begrepen heb). Deze gedachte en directe herwaardering is scherp en een stelling die uitnodigt tot een dialoog, maar als werk wil het niet helemaal functioneren in deze context. Waarschijnlijk had het een paar straten verderop in de Pont wel gewerkt.

Rob Moonen - KUNST IST (K)EINE ERHABENE UND ZUM FANATISMUS VERPFLICHTENDE MISSION

Het trapje dat erbij stond om de K te zetten was van een van de studenten. Het was nogal gammel maar het kon wel, gezien de voetstappen die erop stonden.

Rob Moonen & Jonas Wijtenburg

Dan ten slotte de ruimte met het minst boeiende werk en juist het meest spannende beeld.

Het minst boeiend waren de maquettes. Afgezien van het plan om je eigen blokkentuin te maken is het nogal een standaard gegeven. Dergelijke modelletjes ziet een gemiddelde architect dagelijks. Het wist dan ook niet echt te boeien en de tekst die erbij hing, een half A4, is echt te veel. Het idee was leuk maar het miste echt engagement en daardoor bleef het te eenduidig om een degelijk werk te worden.

De foto’s die erboven hingen met dichtgemetselde ramen waren stukken spannender.

Tijs Reinders

Tijs Reinders

Het spannendste werk heb ik even voor het laatst bewaard. Waarschijnlijk van dezelfde maker als het trapje. Niet alleen op de foto is dit goed, in het echt nog veel beter. Geweldig zelfs. Je wordt zeer direct geconfronteerd met het gewicht dat letterlijk boven je hoofd hangt. Dat is spannend. Het beeld is direct duidelijk en het blijft net als de machine intrigeren. Ditmaal weliswaar op een heel andere manier, maar toch. Dat het dankzij de belichting goed werkt, maakt het een van de betere werken die ik tot op heden in Kunstpodium T heb gezien. Hulde voor Jonas Wijtenburg. Ook dit zou ik best wel eens in de Pont willen zien, al dan een aantal malen groter.

Jonas Wijtenburg

De tentoonstelling is nog tot volgende week zondag te zien. Dan gaan we door naar ronde #6.