Vandaag opende een nieuwe tentoonstelling bij Kunstpodium T. Maar eigenlijk was er geen tentoonstelling. Heel strikt genomen waren er teksten te zien over werken die er te zijn hadden kunnen zijn.
De studenten onder leiding van Matthijs Bosman vonden dat het hoogst haalbare van een tentoonstelling was dat er over geschreven werd. Daarop nodigde ze de oude persberichten schrijfster van Saatchi en Hirst (White Cube?) uit om over hun fictieve werk te schrijven. Sinds kort schrijft ze voor enkele webmagazines.
Op zich een radicaal idee, geen werk laten zien maar alvast het hoe dat werk kan functioneren in een kunstwereld uitzoeken. Als ervaring voor de jonge kunstenaars lijkt me dit een heel waardevolle les. Toch heb ik wel mijn kanttekeningen op de ambitie. Als je enige ambitie is het krijgen van een reactie van een schrijver is dat wel een beetje een sneue bedoeling. Een criticus of een beschouwer is ook maar 1 iemand. Vertegenwoordigt die meer waarde omdat die hoger staat op de sociale kunstladder? Of omdat dat je bereik vergroot? Wat is van waarde en wat is van betekenis binnen de wereld?
Maar de vragen die een dergelijke tentoonstelling/werk/tekst oproept vind ik wel scherp. In hoeverre moet je werk nog ‘echt’ zien. Ik weet dat er genoeg mensen kunst kopen aan de hand van een vaag plaatje op het internet. En heb je eigenlijk nog wel een afbeelding nodig? Het gekke is dat je met het lezen van een tekst toch een beeld krijgt. Het doet een beetje denken aan de Statements van Lawrence Weiner die in de jaren 60 een boekje maakte met enkel niet-specifieke beschrijvingen van een werk. Iets uit de richting van ‘groene verfvlek op de houten vloer’. Je hebt direct een beeld en toch hoeven ze niet per se uitgevoerd te worden. Dat geldt hier ook.
Het interessante is dat de kunstenaars nu dus kunnen gaan reageren. Als ze elk dit werk uitvoeren met hun eindexamen wordt het nog spannend.
Uiteindelijk een scherp concept wat een hoop vragen oproept. To be continued dus.
Matthijs Bosman
Georgia Haagsma (schrijver)
Flora Woudstra | Rotterdam
Liaf Lijbers | Den Bosch
Lin Gerritse | Arnhem
Willeke van Ravenhorst | Arnhem
Is nog tot en met 14 april te zien bij Kunstpodium T te Tilburg. Maar in feite heb je dus volgens de kunstenaars en de schrijver genoeg aan de tekst en die is hier ook te lezen.
De beschrijvingen vragen om meer. Interessant. Maar inderdaad…ik hoef niet meer te gaan kijken. Wellicht had het een extra lading gekregen als ze de fysieke plek k hadden opgeheven.
@Jonathan, Ik vermoed dat het project waarbinnen dit natuurlijk valt een fysieke ’tentoonstelling’ verplicht in zekere zin. Maar juist het feit dat ze het toch laten zien maakt die problematiek ook scherper.
Vette, gewaagde expositie. Bosman laveert knap tussen manipulatie van publiek en eigen kwetsbaarheid. Geheel riep veel (ongemakkelijke) vragen op, onder meer over de waarde van fysiek werk en over hoe ‘echt’ getoond werk is. Eerst was ik kwaad omdat er nix te zien was, later had ik de halve wereld om over na te denken. Twijfelde wel hoeveel ruimte de jonge kunstenaars in dit geheel hadden gekregen. Een expositie in elkaar timmeren is ook gewoon goed om te doen; dit zit meteen op meta-niveau in de geest van de meester. Teksten zaten goed en rijk in elkaar, maar lijkt me ook lastig om je toe te verhouden terwijl je nog aan het afstuderen bent. Twijfelde ook aan toegankelijkheid: voor mij als collega en reviewer is dit heel interessant, maar hoe is dit voor publiek dat zich niet professioneel met kunst bezig houdt?
@Cornelie,
Helemaal mee eens. Je laatste vraag vind ik begrijpelijk maar ik vind dat je je daar als kunstenaar of kunstprofessional nooit mee bezig moet houden. Je doet de dingen die je doet. Het is natuurlijk wel vriendelijk om het vervolgens in zekere zin toegankelijk te maken (zoals bij de eerste teksten bij de ingang duidelijk gedaan worden). Maar daarna houdt het op. Een atoomfysicus gaat zijn onderzoek naar singulariteiten ook niet stoppen of niet publiceren omdat het gewone publiek niet weet wat dat oplevert voor dat publiek.