Dit jaar is de koninklijke schilderprijs anders georganiseerd dan voorgaande jaren. Het aantal getoonde deelnemers is van 20 naar 12 gegaan, het aantal winnaars van 4 naar 3 en het aantal getoonde werken niet langer beperkt tot slechts 1. Uiteraard zijn er ook wisselingen van de jury maar ook lijkt er een andere methodiek te zijn voor het kiezen van de deelnemers als ook de winaars. Voor het eerst dat ik me kan herinneren bekent de jury kleur en geeft een visie aangaande de stand van zaken waar Nederlandse schilderkunst nu voor staat. De winnaars van dit jaar zijn Raquel van Haver, Sam Hersbach en Neo Matloga. Twee hiervan maken nadrukkelijk gebruik van hun culturele afkomst om hun werk te legitimeren. Het doet er niet toe of overwegingen van inclusiviteit hebben bijgedragen hieraan, de keuze maakt duidelijk dat het inclusiviteitsdebat nu ook bij de schilderkunsten ter zaken doet volgens de jury.
Het is een goede zaak dat zodoende deze tentoonstelling een agenderende rol kan spelen, los van de winnaars. Het is aan het publiek om een mening te vormen over de richting waar deze presentatie naartoe wijst.
(Zoals andere jaren zijn om onduidelijke redenen alle muren waar het werk op getoond wordt donker grijs. Dat plus de donkere ruimte maakt het lastig scherpe foto’s te maken. Dus, hier vooral een beeldverslag van de foto’s die niet belachelijk onscherp zijn. Sorry voor Esteban Gabeze de Baca).

Daniel van Straalen – Who’s Who (Rood wit blauw, ik hou van jouw) – 240x200cm Acrylverf, spuitbusverf en olieverf sticks

Inez de Brauw – Migration of Order – Ochre Interior – 250x200cm Waterverf, inkt, acrylverf op gips, op panelen op hout

Raquel van Haver – The definition of a system – 168x138cm Olieverf, hars, gel, houtskool, haar, as, papier en teer op jute
Laat een reactie achter;