KM21; Carla Klein – Close Distance

Het werk van Carla Klein (1970) ken ik vooral van de nageschilderde foto’s, grote doeken met uitzichten uit auto’s waarin landschappen voorbij razen. De schilderkunstige vertaling is meestal vrij direct, met pasteuze vlakken. In de gigantische doeken viel die vertaalslag nog wel eens weg. Wat van dichtbij weelderige lagen van olieverf zijn, zijn op zo’n groot doek van een afstandje gewoon verf.

Bij deze solopresentatie bij KM21 is een groot overzicht te zien met de nadruk op de laatste paar jaar. De bron van deze werken ligt nog wel bij nageschilderde foto’s, maar daarin is meer ruimte ontstaan voor schilderkunstige abstractie. Het fotomateriaal wordt niet per se overgenomen, er is ruimte voor andersoortige ingrepen die duidelijk niet bij de oorspronkelijke foto horen. Zo heeft één van de schilderijen heel prominent twee zwarte balken midden in het beeld gekregen. Ze verhinderen het uitzicht op de twee auto’s en het gebouw die er achter verhult liggen. Het gebouw zou een winkel kunnen zijn maar zeker weten doe je het aanvankelijk niet. De auto’s zijn ook weinig onthullend waar en wanneer dit beeld is. In spiegelbeeld staat op de gevel een tekst die moeizaam te lezen is “Mirador el Time“. Het blijkt een pand te zijn met winkeltjes voor een prachtig uitzicht. Daar is bij Klein niets van terug te vinden, het zijn eigenlijk alledaagse uitzichten die overal ter wereld zouden kunnen zijn.

De oorsprong van het beeld lijkt irrelevant, het is zijn de ingrepen die (al dan wel of niet ontstaan door toevallige ingevingen) er een schilderij van maken in plaats van een foto. Niet langer bekijk je de doeken van een afstand maar wordt je uitgenodigd om juist verder te kijken dan die ogenschijnlijke fotografische oorsprong. Door er met je neus bovenop te gaan staan ontdek je kleine schilderijtjes die verstopt zijn in een veel groter schilderij. De oorsprong van het fotografische beeld interesseert me niet meer, ik ben gebiologeerd door de ingrepen. De pasteuze verfstreken, de vreemd gekleurde vegen en de composities die er ontstaan. Er ontvouwen zich gigantische landschappen, abstract, in de verf. Uitzichten die nog veel verder rijken dan de foto’s waar ze ooit uit voort gekomen zijn.

Een kleine disclaimer over het fotoverslag, omdat alle werken zonder titel heten weet ik niet zeker of de jaartallen wel overal de juiste zijn.

Deze tentoonstelling is nog tot en met 9 juni te zien bij KM21 bij Kunstmuseum Den Haag.