KipVis; Maisara Baroud – I am still alive

“I am still alive” is een reeks postkaarten met exclusief die tekst die On Kawara in 1969 begon te naar vrienden en dit tot 2000 zou voortzetten. Van een jongeman van 35 jaar wastij veranderd naar een man van 67 jaar. Waarom On Kawara stopte met het maken van de kaarten is nooit bekend geworden. Er zijn meerdere hypotheses maar wellicht was de kans dat hij daadwerkelijk niet meer zo leven langzaam aan een stuk reëler geworden. De ontvanger zou dan oprecht opgelucht zijn dat On Kawara nog leeft.

Sommige kunstenaars worstelen momenteel dagelijks met hun bestaan. Dat ze nog leven mag iedere dag een wonder genoemd worden. Dat ze iedere dag weer een poging doen om uitdrukking te geven aan het bestaan getuigt van een een enorme levensdrang. Want hoewel kunst eigenlijk het minst belangrijk is in tijden van ultieme dreiging is het ook de belangrijkste schreeuw om vrijheid. Artistieke vrijheid om uitdrukking te geven aan de cultuur waar je uit voort komt, om aan de Ander aan te geven dat je bestaat. Dat de gemeenschap waar je uitdrukking aan geeft bestaat. 

Juist op het moment dat deze stemmen vechten om hun voortbestaan worden ze ontdaan van podia. Hoe hoor je stemmen die de mond gesnoerd worden door politieke actoren die de gewone mens te boven gaan. Hoe te ontsnappen aan symbolpolitieke gebaren? Hoe te ontsnappen aan vooraannames?

Bij KipVis heeft Maisara Baroud (1976) de kans gekregen om zijn stem te laten horen. Zijn tekening is op canvas gereproduceerd en wordt zo in de publieke ruimte getoond. Het toont de gruwelen van de context van waar hij momenteel in leeft en werkt. Het probeert zo aan ons te laten zien wat er gaande is. Niet alleen in Gaza, ook in Oekraïne en Libanon strijden dagelijks mensen om te mogen voortbestaan. Maar denk daarnaast aan plekken de je niet dagelijks in het nieuws hoort, denk aan Myanmar, Haïti, El Salvador, Sudan en Zuid-Sudan. Het zijn allemaal plekken waar enorm menselijk leed door gewapende conflicten.

De zwart-witte tekening van Baroud toont ons hoe bommen op hun fragiele bestaan gegooid worden, hoe tanks over de rouwenden heen walsen. Het zijn de verschrikkingen van oorlog zoals we die kennen van Picasso, Goya en Dix. Geen beelden die de mensheid trots maken, maar beelden die wel spreken over hoe de mens altijd het slachtoffer is van blinde agressie. 

Door kunstenaars uit conflict-gebieden een podium te geven kunnen we het er over hebben en wellicht de makers hoop bieden. Het is een mooi initiatief dat verder reikt dan een symboolpolitiek handeling op social media. Dat de kunstenaars uit dit soort gebieden bestaansrecht hebben en dat hun stem er toe doet.

Dankjewel Maisara, ik hoop dat je leeft.

Meer informatie over KipVis te Vlissingen tref je hier. Meer informatie over specifiek dit project tref je hier.