Heel veel hebben de kunstenaars Pedro Kastelijns (1997) en Vincent Verhoef (1982) niet met elkaar gemeen. Hoewel ze samen op in deze duo-tentoonstelling samen komen ligt hun werk ver uit elkaar. Ja, ze maken beiden schilderkunstig en sculpturaal werk, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Kastelijns is vooral bezig met formele vraagstukken en bouwt zijn werk vanuit een raster op. Verhoef lijkt gericht op zijn doel af te gaan met heldere maar poëtische schilderijen.
Toen ik eenmaal buiten stond en door de grote ruit heen naar binnen keek viel me toch nog iets op wat de kunstenaars met elkaar samen brengt. Alle werken zijn van een bescheiden formaat. Zelfs het grootste werk, van Verhoef, is slechts een staand formaat van 120x100cm. Zelfs bij dat formaat, je wil er met je neus bovenop gaan staan. Zeker bij de kleinere formaten doe je dat automatisch al, en dan ineens ontvouwen zich allerlei details die je op grote werken nooit ziet. En is bij beide makers zo, ze dwingen in hun werk een intimiteit af.
Soms hoeft het allemaal niet zo macho-groot te zijn om indruk te maken, ook kleine gebaren kunnen grootse vergezichten aan ons tonen, en gebeurt hier dan toevallig op twee totaal verschillende manieren.
Laat een reactie achter;