![Het werk van Christina Calbari (1975) is mij een beetje raar. Wat er van te begrijpen valt is dat het tekeningen zijn op zwart papier of zwart doek met wit potlood en […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/Joey-Ramone.jpg?resize=640%2C250 "Joey Ramone – Christina Calbari – Fantasiosis")
Het werk van Christina Calbari (1975) is mij een beetje raar. Wat er van te begrijpen valt is dat het tekeningen zijn op zwart papier of zwart doek met wit potlood en eventueel wit pastelkrijt, soms lijkt het alsof de koppen een heftig eczeem hebben. Het zijn voorstellingen die al dan wel of niet surrealistisch van aard zijn. Surrealistisch zijn ze dan zoals het automatisch schrijven, je ziet dat de beelden in elkaar overlopen en een nieuw beeld oproepen. Zoals een schilder-schilder zijn werk gaat over schilderen waarin hij reageert op iedere penseelstreek door een nieuwe daarmee in relatie te brengen, zo zijn het hier beelden. Maar waar die beelden nu precies heen willen en waarom. Dat blijft een beetje vreemd.
Ik vermoedt dat het iets te maken heeft met het discours vanwaaruit Calbari werkt, ze is namelijk Grieks. Griekeland heeft natuurlijk aan de bakermat gestaan van onze Westerse Cultuur maar heeft daarna eigenlijk zelden een relevante rol gespeeld. El Greco bouwde zijn carriere op in Rome en woonde tot zijn dood in Spanje, De Chirico kwam weliswaar uit Griekenland maar verhuisde naar Rome. De eerste evidente kunstenaar die naar mijn weten uit Griekenland kwam en daar ook bleef is Kounellis. En misschien is dit niet helemaal correct, het zal niemand verbazen dat die Oud Griekse geschiedenis en het niet voortzetten ervan zijn impact heeft op het huidige discours aldaar. Tel daarbij op het taalverschil en misschien maakt dat dit werk wel net ietsjes anders dan gebruikelijk.
Misschien is het ook wel gewoon vreemd werk. Dat kan natuurlijk ook.
Christina Calbari Overzicht
Christina Calbari – Landscape – 120x550cm Pastel en potlood op canvas
Christina Calbari – Landscape – 120x550cm Pastel en potlood op canvas (detail)
Christina Calbari – Tableau II – 44x32cm Potlood op papier
Christina Calbari – Tableau III – 65x50cm Potlood op papier
Christina Calbari – Tableau X – 92x70cm Pastel en potlood op canvas
Christina Calbari – Tableau X – 92x70cm Pastel en potlood op canvas (detail)
Christina Calbari – Tableau IX – 65x50cm Pastel en potlood op canvas
Christina Calbari – Tableau I – 78x61cm Potlood op papier
Christina Calbari – Tableau XI – 92x70cm Pastel en potlood op canvas
De tentoonstelling is nog tot en met 26 oktober te zien bij Joey Ramone te Rotterdam.
Mooi commentaar, over die gekke Grieken (mijn woorden). Die lopen al sinds Alexander de Grote (de Macedonische ‘buitenlander’ die de Atheense elite overdonderde), met een dramatisch minderwaardigheidscomplex rond. Wie ‘Trots op Griekenland’ was of is, zijn reactionaire nationalisten, halfgeletterde priesters, en communistische kunstenaars. Af en toe probeert er weer iets of iemand de oude glorie te doen herleven, maar dat loopt al eeuwen op tragische fiasco’s uit, zoals 40 jaar geleden met het ‘kolonelsbewind’ – waaraan we nog altijd de deling van Cyprus te danken hebben. De fascistische partij Gouden Dageraad staat in dezelfde losers-traditie. Arm Griekenland;)
De oude Romeinen staan grotendeels op de schouders van de Grieken, en hun cultuur klapt in elkaar met het Romeinse Rijk. Daarna volgt bijna 1000 jaar duisternis. Pas met de Renaissance presteert Italië weer een paar eeuwen op het Klassieke niveau, om daarna tot droeve ellende te vervallen. Ondanks verwoede pogingen, in de 20e eeuw, van eerst economisch Rechts (Mussolini) en later cultureel Links (m.n. cineasten), om Italië weer te laten schitteren, is het allemaal vastgelopen in Mafia en Berlusconi. Arm Italië;)
De Nederlandse Gouden Eeuw leunt cultureel op de Italiaanse Renaissance en Barok, en heeft hoogtepunten gekend die daarna niet meer bereikbaar bleken. Of toch wel – met Van Gogh en Mondriaan? ‘Arm Nederland’ is niet aan de orde, nog. Er breken vanuit hier nog steeds kunstenaars door op het grotere toneel (ik vind Christina’s werk erg sterk), en dit land blijkt, ondanks alle kaalslag, nog steeds een heel kunstlievend land. Volgens mij is Nederland cultureel nog steeds geen land om je voor te schamen. Rijk Nederland;)
@Henkjan, Amen ;). Mooie reactie. Ik weet verder niet of Nederland zo rijk is, maar ach, het gras mag ook wel eens thuis groen zijn.
Vlassis Caniaris, Andreas Angelidakis,Stelios Faitakis, Christodoulos Panayiotou kun je rustig aan een nog veel langere rij van Griekse hedendaagse kunstenaars plakken. Toch ook te zien op belangrijke kunstbeurzen als Frieze en Art Basel of bijvoorbeeld op de Documenta.
Er is in Griekenland een rijk cultureel leven. Op dit moment is er ‘remap’ het evenement waar alle belangrijke galeries graag aan mee doen. Zelfs de grootste verzamelaar ter wereld woont in Griekenland. Maar Kounellis blijft een belangrijke naam in de kunst, dat is waar.
@Hans, Ik moet eerlijk bekennen die namen niet te kennen (ook de verzamelaar niet). Ik zeg niet dat er niets gebeurt in Griekenland, maar je zult het met me eens zijn dat er lange tijd geen opleving is geweest vanuit Griekenland die elders (dus buiten Griekenland) gevolg had. Misschien dat het nu verandert. Ik gun het Griekenland even zo goed als welk ander :).