Jeanine Hofland; Jasper Hagenaar

Een solo bestaande uit negen opvallend kleine schilderijen klinkt niet echt als een indrukwekkende tentoonstelling. Het grootste werk is 40 bij 30 cm, de kleinste is zo rond de 25 centimeter bij 30. Alle werken zijn olieverf op papier wat vervolgens op een paneel is geplakt. Door deze techniek zijn de werken van Jasper Hagenaar (1977) enorm mat. De olie wordt namelijk direct in het papier gezogen, wat er overblijft is een gouache-achtige zachtheid, maar toch net iets anders. Daardoor ontstaat er ook een afwezigheid van het beeld, daar waar normaal het beeld op de drager ligt (de olieverf ligt vaak op het doek), lijkt hier het beeld weg te zinken, of alsof er een waas op het beeld zit.

Het schilderen op papier is een ander verhaal dan met doek of paneel. Omdat de olie er heel snel in zuigt kun je niet eenvoudig je streken wegwerken, eenmaal gezet ligt deze vast. De enige manier om toch weer blanco papier te krijgen is de verf er af te schuren. Werk op papier kost dus extra concentratie en consistentie in handelen want een stap terug is er eigenlijk niet. Het is opmerkelijk hoe goed Hagenaar dat juist in weet te zetten met rake streken. Schilderen kan hij.

De beelden doen in eerste instantie erg veilig aan, een landschap, een vaas, een paar bloemen, een stel vlinders, een konijn, en zo voorts. Toch wringt er iets in dat beeld, het konijn zit in een vitrine, de vlinders zijn verzameld in een bak, een paar bloemen zijn geknakt en zo heeft ieder beeld een bepaalde twist. Dat kleine formaat geeft naast reden om in te zoomen op de verf ook iets anders, het zweverige beeld is benauwend. Een groot formaat zou lucht geven, juist die kleine werken houden dat weg. De onderwerpen hebben letterlijk bijna geen ruimte gekregen op de werken.

Dat de werken zo los in de ruimte zijn gehangen, met zo veel ruimte, maakt het contrast tussen ruimte en het gebrek ervan alleen maar groter. Negen schilderijen is meer dan genoeg.