[De halve kunstwereld is er al geweest en voor de thuisblijvers zijn op diverse plaatsen beeldverslagen te vinden (Trendbeheer; hier, en hier , en Kunstbeeld; hier en hier) Antje Peters bood zich een paar weken voor de Biennale aan om voor Lost Painters een verslag te maken. Waarvoor dank. ]
De 55e Biënnale van Venetië en The Book Affair
drie dagen Venetië
Afgelopen week reisde ik naar Venetië om de 55e Biënnale en The Book Affair te bezoeken. The Book Affair is een initiatief van de Venetiaanse uitgeverij Automatic Books, de uitgever van mijn recent verschenen boek ‘Desserts’. The Book Affair voor de tweede keer plaats tijdens de openingsweek van de Biënnale, met onder andere PrintRoom, Roma Publishers, Valiz, Revolver Publishing, Kaleidoscope, Mousse Publishing, Onomatopee en presentaties/conferenties door Extra Extra Magazine, David Horwitz, Stuart Bailey en Dexter Sinister. Een kleine, sympathieke beurs met een goede selectie uitgevers in een Venetiaans binnenhof. De beurs is voorbij, maar je kunt de publicaties van Automatic Books op hun site bekijken.
Het weer tijdens de openingsweek was grijs met regen. We liepen vanaf San Marco naar de Giardini tegen legers in van toeristen in plastic poncho’s. Aangekomen in de Giardini zijn er 29 paviljoen’s te bekijken plus een deel van de tentoonstelling Il Palazzo Enciclopedico/The Encyclopedic Palace gecureerd door Massimiliano Gioni.
Twee uur wachten in de rij voor het Duitse en Franse paviljoen (de twee landen hebben van paviljoen gewisseld vanwege 50 jaar Duits-Franse vriendschap/Élysée verdrag, zoals ik eerder las in het Duitse Art Magazin). Hier had ik geen geduld voor, dus heb ik deze paviljoens ik overgeslagen. Ik was meer geïnteresseerd in het Engelse paviljoen met Jeremy Deller. Daar kon je direct naar binnen, zoals in bijna alle andere paviljoens. Deller exposeert objecten, tekeningen en foto’s, afkomstig uit archieven en beeldbanken zoals die van het Museum of London of Getty Images. Hij produceert geen nieuwe objecten, maar vindt nieuwe manieren uit om naar bestaand werk te kijken. Misschien komt het door zijn manier van presenteren, kleurgebruik of verwijzingen naar rock ‘n roll maar het werk heeft een bepaalde ‘coolness’. Misschien hij daardoor ook de cover haalde van Fantastic Man afgelopen maand?
Verder is het Japanse paviljoen met Koki Tanaka een aanrader. Een overvol paviljoen, alles staat dicht op elkaar en wordt vervolgens nog voller door de bezoekers. Het voelt aan als één grote installatie. De belevenis van ‘veel’ in een kleine ruimte en de resulterende menselijke interactie/collaboratie komt terug in het getoonde werk. De video’s hebben titels als ‘A Haircut by 9 Hairdressers at Once’ of ‘A Pottery Produced by 5 Potters at Once’.
Paviljoen Tjsechische Republiek;
Nog een favoriet was het Griekse paviljoen door Stefanos Tsivopoulos, dat zich helemaal achterin de Giardini bevindt. Jammer genoeg vielen de drie video’s onmogelijk voor deze post te documenteren; té donker, té veel mensen.
Dan Mark Manders in het Nederlandse paviljoen gecureerd door Lorenzo Benedetti. Een geweldig mooie ingang met ‘Fake Newspapers’ ontworpen door grafisch ontwerper Hans Gremmen.
Paviljoen Belgie;
Verder naar de Arsenale, waar 16 presentaties te zien zijn, plus het tweede deel van Il Palazzo Enciclopedico/The Encyclopedic Palace. Er is een expositie in de expositie gecureerd door Cindy Sherman en een halve ruimte met mijn ‘All-time Favorite’ Christopher Williams. Wanneer je zijn werk niet kent, zou je de zwart-wit foto’s van planten en bloemen af kunnen doen als eenvoudige ‘nature study’s’. Hij selecteerde en fotografeerde echter museale modellen/replica’s van bloemen uit landen waar politieke verdwijningen hebben plaatsgevonden, van Angola tot Vietnam. Door het museale systeem van rangschikken te negeren en een nieuwe volgorde toe te passen, ondervraagt hij de betekenis van ieder classificatiesysteem. In het algemeen zou het wel aan de locatie liggen (de lange, aaneengeschakelde ruimtes van de Arsenale) maar Il Palazzo Enciclopedico/The Encyclopedic Palace voelt hier minder samenhangend dan in de Giardini. Buiten is nog veel meer te zien waaronder een film van Erik van Lieshout, een soort ‘familiefilm’. Er staat een auto waarin je kan uitrusten aan het water. Fijn.
In de stad zijn 35 presentaties te bekijken. Om de hoek van de Arsenale is het paviljoen van Cyprus en Litouwen, gecureerd door Raimundas Malasauskas. Net zoals Duitsland en Frankrijk collaboreren deze twee landen op een duidelijke manier. Niet door paviljoens te switchen, maar samen een locatie te delen en een curator te vragen. Eens binnen loop je heel veel trappen op. Af en toe zijn er grote zwart-wit foto’s van Algirdas Seskus aan de muur gespijkerd. Ik wilde al weer naar beneden gaan, maar dan beland je op eens in een enorme indoor sporthal met twee tribunes. Ook hier zijn installatie’s te zien en performances. Ik weet niet zeker of de performances nog na de openingsweek te beleven zijn.
Paviljoen Spanje;
In de avonden belanden wij op feestjes. Het Mondriaan Fonds vierde Mark Manders met ijs en spritz, het Midden Oosten perste de bezoekers tussen een grote hoeveelheid beveiligers en twee rijen enorme hek planten. Uiteindelijk belanden we via de smalle steegjes van Venetië op een after-party in een lege woning zonder licht. Toen voelde ik mij even weer 16.
De 55e Biënnale van Venetië is nog te bezoeken tot 24 november 2013.
Laat een reactie achter;