Gisteren een kasteel, vandaag een buitenhuis. Ook hier tref je een beladen context aan. Zowel Rumiko Hagiwara (1979) als Eva Pel (1973) maakte voor deze presentatie ook werk op locatie wat een optimale wisselwerking garandeert tussen locatie en het werk.
Het verschil met het kasteel van gisteren en Frankendael zit vooral in de concentratie die hier prominenter aanwezig is. Daar waar een collectie minder eenduidig is dan het werk van een tweetal kunstenaars, is de locatie hier meer een tentoonstellingsruimte. De werken worden in een context getoond in plaats van een context waarin werk getoond kan worden.
De werken van Hagiwara en Pel verhouden zich goed tot elkaar. Het werk van Hagiwara is iets poetischer dan het van Pel maar beiden handelen over vragen van hoe dingen betekenis hebben of zichtbaar zijn met een aangename laag humor. Bij Hagiwara zit hem dat bijvoorbeeld in de twee stenen en haar laser werk waarbij ze op een luchtige manier wijst op het eigen kijken. Bij Pel is de duidelijkste vorm van humor haar verzameling lockersleutels van Nederlandse Musea waar ze haar eigen ruimte heeft gekocht in de lockers.
Al met al een zeer inzichtelijke maar ook heldere presentatie van twee kunstenaars waar ik graag meer van zie.
Niet te zien op de andere foto’s maar zo nu en dan ligt er een dunne laag op de andere waardoor het beeld heel subtiel verspringd en meer wordt dan enkel een plaat aan de muur.
Twee lasers die je wijzen op het alarmsysteem wat nu dus uit staat maar dankzij de lasers aan lijkt te staan.
Het onderschrift geeft de kleur, anders zou je denken dat het allemaal dezelfde pennen zijn.
Eerst zie je enkel geel, dan langzaam zoom je uit op een paardebloem die in een groen weiland staat om vervolgens uit te komen bij de blauwe lucht…
De versie van twee tennisballen met twee stenen.
Is nog tot en met 28 juli te bezoeken bij Huize Frankendael te Amsterdam.