Hedah; Maarten van Roy – Hallo Apollo, Bonjour Διόνυσος

Recent had ik het al over hoe de hoeveelheid posities zorgt voor een veld van betekenismogelijkheden. Bij een enkele positie staat deze op zichzelf, bij twee posities staan ze altijd tegenover elkaar en bij drie posities ontstaat er een veld aan mogelijkheden.

Het werk van Maarten van Roy (1985) had daarvoor ook een goed voorbeeld kunnen zijn. Zijn werk verhoud zich steeds opnieuw tot enkelen, twee-eenheden en drie-eenheden. Vooral de twee-eenheden waarbij twee nagenoeg dezelfde beelden, net in iets andere voorwerpen zit. Zo zijn er twee bruine honden die beiden een oor missen. Ondanks het feit dat die beelden bijna hetzelfde zijn ontstaat er een lijn in de betekenis van twee punten die tegenover elkaar staan en zo een relatie met elkaar aangaan. In een enkel geval toont Van Roy een reeks van meerdere werken waarbij er ineens een veld aan mogelijkheden bestaat. Hierbij ontstaat er ook een vlak aan formele mogelijkheden binnen dat gestelde kader, wat dus iets wezenlijk anders is dan wat je krijg als er een lijn is tussen twee opties.

Afijn, wie nu niet begrijpt waar ik het over heb lees even dat vorige artikel en dan zal het duidelijk moeten zijn waarom dit een interessante tentoonstelling is.

Titels/zaaltekst ontbraken bij mijn bezoek en de materialen zijn dus op de gok.