GRIMM Gallery; Matthias Weischer

Gisteren kwam ik het bericht tegen dat ze in het Gemeentemuseum een recent werk uit 2008 moesten restaureren. Het betreft een sleutelwerk uit het oeuvre van Matthias Weischer (1973) waarbij hij nieuwe technieken uitprobeerde. Met artistiek succes want het werk werd dus aangekocht, maar tegelijk blijkt 10 jaar later het werk al min of meer uit elkaar te vallen. Stukken verf kwamen los van de drager en zo bladerde het er langzaam aan vanaf. Een leuke klus voor een restaurateur, want de artistieke integriteit van het werk moet bewaard blijven, maar ook hoop je dat het werk vervolgens langer mee kan. (Ik ben blij dat ik geen restaurateur ben, want het is een enorme klus.)

Maar goed, het is een dillemma dat achteraf pas optreed. Op het moment dat Weischer met het werk bezig was leek er geen vuiltje aan de lucht. Alle schilderijen met olieverf hebben vroeg of laat onderhoud nodig, soms helaas wat sneller en dramatischer als andere werken.

Voor Weischer lijkt ieder schilderij een feest op zichzelf te zijn. Op de meest vreemde plekken kom je details tegen, ingrepen, die soms totaal misplaatst zijn. In de goede zin wel te verstaan. Hij is een beeldhouwer met verf, maar ook een colorist die vooral aan de randen van het schilderij nog wel eens wat hoopjes verf wil plaatsen. Op sommige plekken in zijn werk zie je de ondertekening zonder verf. Het zijn juist al die kleine schilderkunstige ingrepen die eigenlijk maken dat je de voorstelling negeert. Met je neus bijna in de verf zit (en in elk geval kunt ruiken dat de verf nog niet volledig droog is).

In de tentoonstelling zijn niet veel werken te zien, slechts een zestal. En toch is er veel en veel te zien, maar dan moet je dus verder kijken dan de voorstelling zelf. En degene die het koopt, moet er dan ook even rekening mee houden dat het over 10 jaar gerestaureerd moet worden. In dat geval hebben ze in Den Haag nu iemand die dat heel goed kan…