Vandaag was ik om diverse redenen naar Den Haag gegaan. Eén ervan was in elk geval de werken van Robert Zandvliet (1970) in het GEM te gaan bekijken.
Zandvliet maakt het zichzelf niet makkelijk, hij refereert aan bekende grote meesters. Hij verwijst overduidelijk naar werken van Van Gogh, Picasso, Cézanne, Mondriaan, Rembrandt en nog een aantal anderen van dergelijk niveau. Niet alleen neemt hij de titels over, veelal zijn ook de beelden van compositie en kleur direct herkenbaar. In enkele gevallen is zelfs de vormentaal nog herkenbaar. Dit klinkt allemaal als simpel ripp-off werk. Zandvliet pakt een grote meester, klooit er wat aan en noemt het zijn eigen werk.
Maar, dat is absoluut niet gaande. Zandvliet heeft duidelijk goed gekeken naar het beeld. Hoe werkt een Picasso nu echt? Niet omdat het een Picasso is, maar hoe werkt dat beeld van een Picasso. Dat kan specifiek dat ene schilderij zijn geweest maar ook een combinatie van vele vanuit dat ene beeld. Zo lijkt Zandvliet ook gekeken te hebben naar de werken van al die anderen. Het is niet een aftreksel van, een kopie, maar een analyse.
Deze analyse is vanuit Zandvliet als schilder benaderd. Niet alleen is het een mooie verzameling verwijzingen, het zijn ook allemaal overduidelijk werken van Zandvliet. Of het nu tempera of gesso op linnen of op katoen is, allemaal hebben ze die typische kwaststreken van Zandvliet. Met uitzondering dan misschien van de Pollock.
De analyse van Zandvliet laat ook direct een breedte aan mogelijkheden zien binnen de schilderkunst, sterker nog, zelfs binnen zijn schildersdomien. Ook al verwijst zijn ‘Mondriaan’ duidelijk naar een Mondriaan, zo ook is het een werk wat overduidelijk door dezelfde geschilderd is als dat werk net iets verder, wat toch echt verwijst naar Van Gogh. Dat terwijl die twee schilders in vorm helemaal niet op elkaar lijken. Je zou Zandvliet dus enorm te kort schieten alleen maar te kijken of het lijkt op het werk van een bekende schilder.
Niet alleen de tentoonstelling zit goed in elkaar, ook zitten er puike werken tussen die op zichzelf ook sterk zijn. Zijn ‘Picasso’ trof ik reeds eerder aan in de Pont en verbaasde mij toen al vanwege de enorme kracht die het schilderij als beeld heeft.
Als schilderkunst gaat over schilderen, over kijken en over schilderen, dan heeft Zandvliet hier misschien wel het onderste uit de kan gehaald en toont hij hiermee zichzelf als een superkunstenaar.
Het werk van Robert Zandvliet is nog tot en met 9 september te zien in GEM in Den Haag. En als je daar dan toch bent, kun je direct kijken naar wat andere meesters in het GemeenteMuseum waar nu het halve Mauritshuis hangt. Ook om te smullen.
prachtig
Ja 😉 gaan als je de tijd nog hebt!
ja ik ga snel nog naar deze tentoonstelling…
Zeker doen! (kun je ook even leuk door Gemeentemuseum lopen bij Mauritshuis 😉 )
'Als schilderkunst gaat over schilderen, over kijken en over schilderen, dan heeft Zandvliet hier misschien wel het onderste uit de kan gehaald en toont hij hiermee zichzelf als een superkunstenaar.'
Mooie analyse Lost Painters
Barbera van Kooij Dankjewel voor het compliment :). Het is ook echt een heel mooi oeuvre wat hij toont. En niet onbelangrijk, erg mooie publicatie ook!