Een thema-tentoonstelling dat draait om een ecologisch bewustzijn, duurzaamheid en de relatie van de mens met haar omgeving. Dat is zo ongeveer wat er op dit moment bij het GEM te zien is. Zowel de binnen als buitenruimtes zijn in gebruik genomen voor zeer diverse werken en projecten die op de een of andere manier iets met het thema van doen hebben.
En daar zit hem dan direct ook het probleem van de tentoonstelling. Een dergelijk thema is algemeen en werk wat daar bij past toont zich dan ook al snel binnen dat thema alleen. De olievlekken van Ai Weiwei gaan echt niet over olieconsumptie maar vanwege de context krijgt het wel die betekenis. Dat ligt niet per se aan het werk alleen, dat ligt ook aan de andere werken en hoe een dergelijk thema wordt gehanteerd. Hierbij denk ik dan ook aan Manifesta 9 met ook een heel duidelijk thema, die dat op een bepaalde manier ook weten te hanteren als kantelpunten voor de werken in plaats van een kapstok. Bij het GEM heb ik te vaak het idee dat het thema gebruikt is als kapstok in plaats van een kantelpunt om de werken heen. Sommige werken kunnen zich wel raad met die kapstok. Het werk van Pierre Huyge is bijna zo vreemd in een museale duistere context dat het werkt. Ook de werken van Driessens & Verstappen zijn zo der mate niet direct inzichtelijk dat het juist dankzij de context betekenis weet te krijgen in de normale wereld en niet blijft hangen in een zuiver Art pour l’Art.
Daarbij vraag ik me af of de kapstok ‘duurzaamheid’ of ‘natuur en mens’ wel helder en concreet genoeg is. Het is niet bepaald een heel urgent en helder thema. Een thema-tentoonstelling over financiele crisis zou stukken actueler zijn en ook meer urgentie hebben. Duurzaamheid was tot voor kort een heel actueel begrip in jaarverslagen bij iedere multinational, maar dat heeft inmiddels plaats gemaakt voor een public awareness met dank aan eerder genoemde crisis.
Het leuke van thema-tentoonstellingen is vooral dat er veel verassingen en nieuwe beelden in zitten. Die hebben ze hier ook zeer zeker. Natuurlijk komen er werken voorbij die wel bekend zijn, maar gelukkig ook een hoop beelden en insteken over werk die wat minder vaak te zien zijn.
Het grootste pluspunt krijgt het GEM vanwege haar toegankelijkheid. Ik denk dat deze tentoonstelling een van de meest kinder-, school- en leek-vriendelijke is die ik tot dusver gezien heb. Bij alle werken staat een korte omschrijving wat het werk zoal betekend zonder te vervallen in complex jargon of te simplistische taal. Er blijft ruimte voor meerduidigheid en toch wordt een werk inzichtelijk.
Al met al een redelijk degelijke tentoonstelling dus, al heeft het zo zijn kanttekeningen.
Hier een beeldverslag van wat er zoal te zien is;
De tentoonstelling is nog tot en met 1 september te zien in het GEM te Den Haag.