![[Het gastschrijversproject waarvan de meeste al gepubliceerd heeft nog een paar gastschrijvers die wat later zouden inzenden. Een van de inzendingen die ik iets later ontving was die van Katinka […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/Gastschrijver-Tinkebell.jpg?resize=640%2C250 "Gastschrijver 16; Tinkebell (Katinka Simonse) – Niets is het woord niet")
[Het gastschrijversproject waarvan de meeste al gepubliceerd heeft nog een paar gastschrijvers die wat later zouden inzenden. Een van de inzendingen die ik iets later ontving was die van Katinka Simonse, beter bekend als Tinkebell. Van alle kunstenaars die ik ken is Tinkebell toch wel de meest controversionele (welke andere kunstenaar was zo vaak op tv en in de kranten de afgelopen jaren?). Dit is echter niet enkel en alleen sensatie maar ook een enorme betrokkenheid bij bepaalde kwesties die vaak veel doordachter zijn dan ze misschien op het eerste gezicht lijken, denk daarbij bijvoorbeeld aan haar ‘Save The…’ series. Ik heb haar dan ook gevraagd vanwege haar engagement met de buitenwereld die ze als kunstenaar toont. Daarnaast schrijft ze columns voor Kunstbeeld en Joop!. Een zeer waardevolle toevoeging lijkt me.
Bij deze ook excuses richting Tinkebell en Emiel, wie het artikel leest begrijpt waar dat vandaan komt.]
Niets is het woord niet
Ik ben niet zo goed in ‘nee’ zeggen. Niet tegen mannen (Het is toch zielig als hij alleen moet slapen) Niet tegen mijn katten (Oke, eet het eten maar van mijn bord, ik snap dat dat lekkerder is dan kattenvoer) en niet tegen daklozenkrantverkopers (Stel je voor dat ze door mijn gierigheid vannacht onder een brug moeten slapen!)
In mijn professionele leven heb ik deze niet zo handige eigenschap aardig onder controle gekregen door iemand anders ‘nee’ voor mij te laten zeggen. Galerie assistent Emiel houdt alle vragen en verzoeken waar ik wel ‘nee’ op zou willen zeggen zó goed in de gaten dat hij het al zegt voor ik het kan bedenken. Hij stuurt mij mailtjes waarin dingen staan als ‘Meneer zus en zo wil graag dit en dat, maar daar heb jij vast geen zin in, dus ik heb maar alvast geantwoord dat jij het erg druk hebt’. Zonder discussies, en niemand krijgt de kans mij over te halen iets te doen wat ik eigenlijk niet wil. Fijn!
Behalve dan die enkeling die om de Emiel-barricade heen weet te komen door niet de galerie, maar mij persoonlijk aan te schrijven. Ik probeer het nog wel eens door zo’n mail dan naar Emiel te forwarden met het verzoek hem namens mij te beantwoorden. Dat, of ik stuur een vriendelijk antwoord waarin ik de schrijver vraag de galerie te contacteren: ‘Ik ga niet over mijn eigen agenda’ lieg ik dan.
Maar soms belandt zo’n bericht precies in mijn mailbox op het moment dat ik een hele goede bui heb, of erger: mensen spreken me persoonlijk aan op een moment dat ik het niet verwacht. En dan gaat het mis.
Dan zeg ik ‘ja’ op de vraag om een kunstwerk te maken bij het meest afschuwelijke, nietszeggende gedicht dat Arnon Grunberg ooit schreef. Natuurlijk juist in een periode waarin ik zelf heel geangageerd bezig ben de wereld te redden door bijvoorbeeld, in dit specifieke geval druk te zijn met uitgeprocedeerde vluchtelingen die om allerlei redenen niet terug kunnen naar hun thuisland. Mensen zonder huis, zonder toekomst, zonder papieren en zonder bestaansrecht. Mensen die ziek zijn. Mensen die zich soms écht moeten prostitueren (Het gedicht van Grunberg gaat over zijn bezoek aan een hoer) Mensen die radeloos zijn. Kortom, mensen die de aandacht verdienen en waar ik wel honderd kunstprojecten over zou willen maken.
In de aanloop naar de tentoonstelling werd mijn afgrijzen met de dag groter. Niet alleen over het gedicht hoor, want ik begrijp best dat zelfs Arnon Grunberg soms zijn dag niet heeft. Nee, afgrijzen over de tentoonstelling en over de kunstenaars die mee doen. Over de aangeleverde werken die ik zo nu en dan voorbij zag komen via Facebook enzo. Allemaal mensen die tijd zouden kunnen besteden aan het maken en presenteren van projecten die iets bij kunnen dragen aan de wereldvrede of in ieder geval zichtbaarheid zouden kunnen geven aan iets van een problematiek. Iets wat in ieder geval verder gaat dan plaatjes bij slechte gedichten.
Maar dat heb ik niet gezegd want ik kan geen nee zeggen. Ik wil niemand teleurstellen en ik houd mij graag aan alle afspraken die ik maak, ook al heb ik daar soms zelf spijt van. En al helemaal wanneer de mensen met wie ik afspraken heb gemaakt heel erg aardig zijn en vol goede bedoelingen enzo. En al helemaal-helemaal niet wanneer ik misschien helemaal niets met een gedicht heb maar wel weet dat de schrijver van dat gedicht soms wél goede stukjes schrijft. Over bezochte vluchtelingen in een vluchtkerk bijvoorbeeld. En wat dat dan met je doet.
Dus heb ik tot op de dag van de opening gecommuniceerd dat er zeker nog een werk van mijn hand zou komen: ‘Ja, het komt eraan hoor, ja, echt, echt!’ – Ik weet niet of die aardige mensen er nog in geloofden.
Maar bij deze dus.
PS: bezoek vooral de tentoonstelling ‘Gratis is het woord niet’
De conclusie die ik trek is dat mevrouw eigenlijk geen zin had om een bijdrage te leveren, maar zich graag aan afspraken houdt en het daarom toch maar heeft gedaan. Ik zal Tinkebell niet afvallen om haar engagement, maar deze nutteloze bijdrage kan ik missen als kiespijn.
@Jiska, Dan denk ik dat je deze tekst nog eens moet lezen. 😉
Het blijft een kutstuk.
Grunberg en tinkerrbell..leuk koppel denk ik, en dan Grunberg voortaan gewoon deze stukjes laten schrijven en hopen dat ie een goeie dag heeft.
@Love, Denk niet dat Grunberg zinnige toevoegingen kan leveren als het gaat om kunst… maar misschien heb ik dat mis?
Wanneer je denkt het mis te hebben, probeer het niet te zeggen.
Niek, misschien moet jij ook eens proberen om af te dalen vanuit je torentje..
@Jiska, Ik heb het zo druk met het bezoeken van al die tentoonstellingen, er over schrijven, Photoshoppen, reageren op de mailtjes en reacties. Ik heb niet eens tijd om in dat torentje te zitten.
Klinkt een beetje slaafs aan de kunst. Om dat allemaal te vatten in een blog, lijkt mij een onmogelijke klus, je moet dan oppassen dat je sommige kunstenaars niet te kort doet. Of anders gezegd je moet niet de regisseur willen zijn die de boel naar zijn eigen hand zet. Het is welliswaar jouw digitale speelveld, maar je speelt met andermans inzet en werk, en dat met een simpele klik op je digitale camera. Despite je inzet, dicht jij jezelf nogal wat kennis, ervaring en overzicht toe, in de enigizins complexe materie. En… om deze vervolgens recht te doen…? Ik respecteer dat, mits dat terecht is. Niets ten nadele van Grunberg of Tinkebell, of dit kunstblog, maar ‘…als het gaat om kunst…’ wanneer spreek jij dan over een zinnige toevoeging? Als ik vragen mag? Is daar een handboek voor? Waar zit die regie exact? Of is het slechts een simpele worldpress button, met de titel: bericht plaatsen. Ik ben al moe nu ik er aan denk. Want wat is het verschil tussen Grunberg, Emiel de assistent, Tinkebell, een kat en de man die niet alleen wenst te slapen? Je bent per slot van rekening zelf ook nog kunstenaar toch? Zo’n opmerking over Grunberg, van jouw hand is exact wat het stukje van Tinkebell bijdraagt… lijkt het. Good luck!
@Love, Ik heb niet de intentie om ‘alle kunst’ in een blog te vatten, mijn intentie is het subjectief kaderen van mijn eigen onderzoeksgebied als beeldend kunstenaar. Dat is ook direct mijn voorwaarde, ik ben op zoek naar toevoegingen in mijn kunstbeeld. Dat is de enige regie die ik hanteer. De kans dat ik een verruiming van dat begrip tref bij een kunstenaar is groter dan die van iemand die niets met beeldende kunst heeft. Je gaat een bakker toch ook niet vragen om mee te denken aan het bouwen van jouw huis? Vandaar dat ik in deze reeks artikelen veel verschillende mensen heb gevraagd die betrokken zijn bij het bouwen van een ‘huis’. De bijdragen hoeven niet letterlijk in een tekst besloten liggen maar kunnen ook slechts de positie zijn die ze vertegenwoordigen. Zoals in de allereerste tekst aangegeven; het vormen van een discours.
Of ik anderen tekort doe met het zichtbaar maken van hun eigen beeldende uitspraken lijkt me altijd voor iedereen aanwezig. Alle bezoekers, alle kijkers, curatoren, kunstenaars zelf, galeriehouders, museumdirecteuren en kopers. Er worden altijd analyses gemaakt door iedereen en de vraag is niet of de ene ‘beter’ is dan de andere. Wel zou je kunnen stellen dat degene die meer heeft, meer overwogen heeft in zekere zin een meer waardevolle analyse kan maken. (Wat nog altijd niet per se beter hoeft te zijn). Zolang het een overwogen beslissing is geweest (wat in fracties van seconden kan zijn) is het prima. In die zin is jouw reactie even zo goed van belang.
Ik hoop dat ik nu enkele van je wat meer inzicht heb gegeven in mijn agenda.
Ik heb het niet over ‘alle kunst’ dat zou helemaal het toppunt wezen, maar over dat wat jij verslaat aan het bezoeken van exposities, het uitnodigen van gastschrijvers en vele andere interessante zaken waar je het zoal druk mee hebt. Het lijkt op een haastig inzichzelf gekeerde regie als het om ‘kunst’ gaat evenals veel ander blogs. Want waarom zou de bakker niet meedenken aan het bouwen van jouw huis? Het staat namelijk wel in zijn straat. Veel kunstenaars bakken ze niet zo lekker als de bakker, maar gaan er toch ook in als zoete koek? Net zoals de verhalen die Tinkebell aftapt bij jonge meisjes, het beslag zijn voor de warme broodjes, voorzien van een soort afgezwakte smeltende roze glacé laag. Want laten we wel wezen… zelf hardcore achter het raam zitten, dat is natuurlijk niet zo lekker (Ik zou dat ook niet graag zien gebeuren) Alhoewel een grof volkoren toch op zijn tijd niet verkeert is. En gezonde voeding vaak bijdraagt aan een gezond lichaam.
Juist door dat ingekaderde (weet niet hoe ik het anders kan omschrijven) lijkt het altijd een feestje voor de desbetreffende kunstenaar(es) zelf met als bijzaak (handelsmerk) ‘engagement met de buitenwereld ‘ (in Tinkebell’s geval) of kunstwereld hoe je het ook wil noemen. Want ook jij spreekt met dit blog een groep mensen aan door het openbaar te publiceren, en realiseert je dat ook terdege, evenals tinkebell heel veel mensen aanspreekt. En dat speelt toch ergens een grote rol denk ik, zowel binnen je kunstenaarschap maar zeer zeker ook in je bloggers attitude en het profileren van beide.
Evenals bijvoorbeeld de galerie van Tinkebell een bepaalde opzet zal hebben, en kunstenaars vertegenwoordigd onder de noemer Torch, vertegenwoordigt Lost painters kennelijk een onderzoeksgebied van een beeldend kunstenaar, opzicht indrukwekkend genoeg. Het verschil echter is dat zij dat weloverwogen afspreken in overeenstemming met de desbetreffende kunstenaars. Maar op een blog als deze is het natuurlijk eerder wat Niek tegenkomt op zijn pad en datgene wat kennelijk toevoegingen blijken te zijn in zijn kunstbeeld.
Want wat een Hans den Hartog Jager schrijft, welke bezoekers, kijkers, curatoren, galeriehouders, museumdirecteuren en kopers allemaal bezighoud, dat doet er niet zoveel toe, denk ik, tenzij je kunstenaar wil zijn en gezien wil worden en daarbij bepaalde belangen hebt etc, etc. Een blog zoals Drawing&Notes bijvoorbeeld, is best waardevol, zonder veel gedoe eromheen.
Ik zeg niet dat verkeerd is of slecht evenmin goed of zinvol, maar de opmerking, na het geschreven stuk van Tinkebell, ook mijn eigen opmerking en jouw opmerking over Grunberg brachten me even aan het denken.
Lost Painters, daar zou ik voortaan beter naar kijken, al is het om de prima foto’s en coole detaillshots! Evenals ik liever het echte werk van Tinkebell probeer te zien dan het glossy provocerende alternatief die mij nog verblind want haar tekstjes met de bekende clou aan het einde helpen mij daar nog niet echt bij.
.
Ik hoop dat er nog een touw aan dit verhaal vast te knopen is. Ik dwaal iets te veel af. Anyway, bedankt voor je tijd.
@Love, Ik zou het woord haastig niet willen gebruiken voor deze website, voor mij is het onderdeel van dagelijkse routine. Mijn eigen beeldende werk gaat over kijken en zodoende is het voor mij een continue oefening beelden en taal tot elkaar te laten verhouden. En natuurlijk wederom een inventarisatie van wat er zoal mogelijk is. Dat domein ‘kunst’ is in die zin hier gekaderd om het ook voor mijzelf overzichtelijk te houden. Het kan zijn dat een bakker iets zinnigs te zeggen heeft over een huis, maar zal dat vaak niet zo doordacht kunnen als een architect dat zou doen. Maar ik zou de kans inderdaad niet willen uitsluiten. Dat is ook direct de rede dat ook die bakker hier op dit blog kan reageren. Ik weet niet wat jouw achtergrond is (ik weet helemaal niets van je behalve een fake e-mail adres en de naam waaronder je reageert), maar ik neem jouw opmerkingen dan ook serieus zelfs als je een bakker bent. 😉 Maar de kans dat een willekeurige bakker met zinvolle bijdragen komt lijkt me niet zo heel groot. Even zo goed, mij moet je ook niet laten nadenken over het bakken van brood want daar heb ik ook geen verstand van.
Wat er uiteindelijk door wie geselecteerd wordt maakt niet zo veel uit, dat ben ik met je eens. Wel denk ik dat het van belang is dat er dingen geselecteerd worden (in het algemeen), omdat het dan iets zegt over ons menselijk zijn. (De Mona Lisa is niet alleen van belang omdat we het werk zo mooi vinden maar omdat het iets zegt over onze cultuur en wie we zijn, ook al hebben de meesten dat niet in de gaten.) Ook het door jou aangehaalde Drawing&Notes is een blog van 1 kunstenaar die een selectie maakt. Ook hij heeft bepaalde belangen die zichtbaar gemaakt worden linksom of rechtsom. Dat is natuurlijk niet erg, want dat doet iedereen. Het actief zijn in een bepaald werkgebied met een visie (niet alleen kunst maar bijvoorbeeld ook het broodbakken) vereist simpelweg het maken van keuzes en daar naar handelen. Anders kunnen we het beste allemaal de hele dag onze tijd verspillen door de hele dag maar pathetisch voor ons uit te staren ;).
Dus geen zonde van mijn tijd, ook voor mij verscherpt het reageren op jouw input ook voor mij het een en ander.
Drawing&Notes is een verzameling werk, goed gefotografeerd , gekopieerd van de site van de kunstenaar of galerie in kwestie. recht toe recht aan (vaak veel te kleine foto’s). De werken afzonderlijk kunnen naast elkaar bestaan. Maar dit blog bezoekt de expositie, maakt zelf foto’s en de werken zweven vaak binnen de foto reportages en komen in het gedrang van allerlei omgevingfactoren, licht, schaduw, plek, samenhang, kleur, vorm, perspectief incl. de commentaren. Ik vind dat duidelijk een heel andere insteek als het gaat om hoe je omgaat met werk van collega’s. t.o.v. je eigen onderzoek naar de verbreding van je visie op kunst. Dus hoe speel je de bal, gaat deze via de paal, of rechtsreeks het net in? Technisch is drawing¬es is een typisch bloggers template die gevuld wordt met beelden. Het nadenken over vormgeving, vorm en functie plaatsing of analyse op de pagina doen er daar schijnbaar niet toe, wellicht wegens gebrek aan technisch kunnen. Een typisch eenling bloggers mentaliteit, wat zich in de kwestie drawings & notes uitfiltert in een nog te behappen geheel.
De dagelijks routine zoals jij dat noemt op dit blog, heeft toch iets weg van een fotokrant met bijschrift, iets meer vormgeving, koppen etc. Het verschil is wel dat de krant veel mensen in dienst heeft welke samen een product maken die over het algemeen zeer uitvoerig uiteen wordt gezet. Klaar om te worden opgegeten, zeg maar. Commentaar geven, dat kan alleen in de huiskamer na het lezen van de krant, simpel gezegd dan. De krant beland bij het oud papier en is morgen oud nieuws. Veel berichten op dit blog zijn dat ook, toch? Opening hier, expositie daar etc ,etc. Dat is duidelijk anders dan een inventaris aan kunstwerken, waarbij duidelijk een overweging is te traceren die betrekking hebben met een visie op kunst.
Qua kunstverslag lijkt het mij dat er vaak ook getracht wordt iets hapklaar te maken, terwijl dat vaak niet zo eenvoudig kan. Daardoor komt het wat haastig over, hoewel ik het op dit blog nogal wat vind meevallen, dat moet ik je nageven. Maar in mijn optiek vergt dat wat meer tijd en aandacht om daar meer recht aan te doen, want wanneer jij een goed recept voor brood hebt dan kun je heel best zelf je brood bakken, en ik verzeker je, er gaat meer tijd in zitten, maar het zal je uiteindelijk na wat oefenen veel meer smaak en waardering geven dan het brood bij de plaatselijke supermarkt om de hoek. Het Gastschrijvers Item is daarom een zeer welkome. Ik wil verder ook niet lopen zeuren ofzo, ik ben dik tevreden met dit feedback waardig en levend blog.
Te vergelijking met de haastigheid en willekeur van Tinkebell, want per slot van rekening reageer ik op haar stuk. In een recent interview met kunststof radio gaat het even over de vluchtelingenkerk in Amsterdam. Iets wat natuurlijk veel in het nieuws is en zeker zeer schrijnend. Ze heeft het dan even over een gesprek wat ze had met een vluchteling uit Darfur, even een kort gruwelijk verhaal wat zij binnen 40 sec. opsomt. Zij heeft dan iets geregeld, een psychiater en somt daarna nog even wat details op. Allerlei praktische zaken. Heel knap gedaan. Daarna gaat het over een paar projecten van haar i.v.m. de vluchtelingen o.a. handlezen met de vluchtelingen (ze geeft de vluchtelingen een identiteit). Niet snel daarna gaat het over haarzelf, haar achtergrond, columns die ze gaat schrijven, fosfaat problematiek, en overbevolking. Kortom: wij mensen doen vreemde dingen. Haar vader ook, geeft haar zomaar een enorme klap. Shockart: zegt de interviewster. heel persoonlijk ineens. Haar oma komt nog aan bod. De interviewster smelt er ook bij weg. Het toppunt: one trick pony, een nummertje voor Tinkebell, slim artistiek in elkaar gedraaid over wat narigheid die ze over zich heen krijgt, en dan heb ik het nog niet over de maagzweer en migraine. Bedankt interviewster.
Het wordt heel concreet ‘dit wil ik zijn’…’dit is wat ik ben’…’dit zijn de offers die ik breng’ kortom dit is het: ‘hey…ik ben kunst.’ Dat verhaal van de Darfur vluchteling..ach ja..alla.. ‘its all in the game’. Het is bewust iets ter discussie stellen zonder daarbij echt heel erg goed na te denken, want dat is aan de rest van de wereld. Ze maakt zich allerlei onderwerpen zomaar eigen en begrijpt kennelijk heel veel. Als een image kruising tussen Angelina Jolie, Bono, Heleen van Rooyen en natuurlijk Tante Til voor het kunstaccent, reist ze de wereld over om her en der iemand een aai over de bol te geven, een opstekertje hier en daar. Ergens wel logisch dat daar engagement bij komt kijken, want zeg nou zelf dat schrijnende verhaal van de vluchteling, dat raakt je, en haar niet alleen, het is verschrikkelijke shit, niet te bevatten.
Erg complex en de manier waarop zij zichzelf profileert in deze; vluchtig, juist ondoordacht, en op momenten totaal omgeven met een roze sluier waar zij zichzelf kennelijk helemaal in terugvind. Een kunst Fuck-up want niet uit eigen gewin, maar om de wereld beter te maken. Dan wel uiteraard in een constructie van Tinkebell met een rare twist. Dat je werk publiek nodig heeft snap ik heel goed en de basis van haar werk en haar tactiek is begrijpelijk, de weerspiegeling van al de rare dingen die wij doen. De wereld beter maken, daar is ook niets mis mee. Ik sta er van te kijken. Daadkrachtig. Bijzonder om te zien, maar ga daar dan ook gedegen mee om. Zo’n luguber verhaal van een vluchteling, droppen in het interview in een soort romantische saus van de wereld beter willen maken…en daar nog wat projecten omtrent…tja dat schuurt nou eenmaal voorbij de kunst denk ik, en heeft meer te maken met de wereld van Tinkebell, dan met engagement richting de integriteit van vluchteling of met wat voor vorm van kunst dan ook. Een kunstenares die zichzelf bombardeert tot kunst, zegt mij genoeg. Het perfecte excuus, welke, wanneer ze niet oppast overal wel voor gebruikt kan worden, en dat moet toch beter kunnen, of op z’n minst een stuk helderder wanneer het om mensen gaat.