Het werk van Ola Vasiljeva (1981) is nogal lastig te duiden in vele opzichten. Een spel van vormen en restruimtes maar ook een spel van context en beeld. Het houd het in het midden van een installatie en sculpturaal werk. Maar ook dat dekt de lading niet helemaal. Ze gebruikt keramiek, leer, een bureau en wat ze blijkbaar nog meer nodig acht. Groot zijn de werken niet, over het algemeen is alles klein en dwingt je dan ook om naar de vloer te kijken. Het imponeert maar niet op een massale manier. Hoe verhouden we ons tot de ideeën van beelden om ons heen?
Ik was het er net voor het laatste weekend, is dus niet meer te zien bij Galerie van Gelder
Laat een reactie achter;