Galerie Onrust; Robert Zandvliet

Het is 6 augustus 1945, 8:15 lokale tijd, het vliegtuig Enola Gay laat boven Hiroshima een Little Boy vallen. Enkele seconden later vinden vele duizenden mensen hun dood.

Op het moment dat de atoombommen afgaan komt er eerst een enorme lichtflits met daarin enorme hoeveelheden thermische straling. Die straling verkleurde alles wat op haar pad kwam door de enorme hitte. Alsof de zon eeuwen op die plek heeft geschenen en de kleuren weg gezogen heeft van het materiaal. Ook in Hiroshima zijn objecten die niet door het vuur verslonden konden worden gebleekt door de bom. Met name lage muren en trappen kregen een flinke lading straling maar bleven overeind en werden zo gebleekt. Tenzij er dus iets voor stond. Of beter gezegd, iemand.

Sommige van deze schaduwen bestaan nog steeds. Je ziet midden op een trap een vage zwarte veeg die niet laat zien wie het was, maar dat het iemand was. Een schaduw van iemand die op het moment dat de schaduw in de steen geëtst werd waarschijnlijk al verteerd was door de enorme hitte.

De 3 grote werken en 1 heel klein werk van Robert Zandvliet werpen ook de schaduw van iemand. Iemand die voor een grootse leegte staat. Op het moment dat ik voor het schilderij sta wordt het heel even mijn schaduw en wordt ik in het diepe geworpen van het schilderij. De ene keer is dat in een diep blauw, de andere zwart en de laatste in een zilvergrijs. De krommingen van het doek worden rechte lijnen en de ruimte van de doeken krult om mij als toeschouwer heen terwijl ik in de leegte van mijn schaduw op het doek kijk…