Ina van Zyl (1971) kwam hier al eens eerder ter sprake met haar donkere niet te fotograferen schilderijen.
Een kleine twee jaar verder is daar gelukkig nauwelijks niets aan veranderd. Ina van Zyl schildert nog steeds donkere schilderijen die nauwelijks met recht te fotograferen zijn. Het zelfportret is gebleven en er zijn iets minder taartjes en meer vogels en grotten. Schilderijen zoals schilderijen bedoeld zijn. Eigenlijk is alles hetzelfde gebleven.
En toch, toch is er wel echt iets veranderd. Het is niet de kleur, niet de textuur, ook niet zo zeer de onderwerpen. Toch zit er op een bepaalde manier meer licht in de werken. Misschien is de verf toch net iets minder dik, of omdat de onderwerpen wat minder close-up zijn? De landschappen en de vogels zijn minder krap dan de kleine negerzoenen en olijven van twee jaar terug die toch vooral een inzoomende beweging hebben. Misschien omdat er meer lucht te zien is, geen blik op een tafel of tegenover een object, maar meer naar buiten gekeken is? Ze zoomt heel subtiel uit in plaats van in te zoomen.
Maar verder, is eigenlijk alles hetzelfde gebleven. Dit is hoe een schilderij het anders is ieder ander denkbaar medium.
Het werk van Ina van Zyl is nog tot en met 13 december bij Galerie Onrust te Amsterdam.
Laat een reactie achter;