1. De wereld is alles, wat het geval is.
Met die regel begint de tractus van Wittgenstein (1889-1951), een filosoof die bekend staat om zijn uiterst complexe theorie die in opvallend begrijpbare taal, bijna wiskundig, is geschreven. Want de hierboven geschreven zin zal voor iedereen logisch zijn. De wereld is alles wat het geval is.
1.1 De wereld is de totaliteit van feiten, niet van dingen.
1.1.1 De wereld wordt door de feiten gedefineerd en daardoor dat het alle feiten zijn
En zo wordt langzaam aan de theorie uitgebouwd in nuances die bijna vast zitten aan de taal. De realiteit is misschien ook meer gebonden aan taal dan we eigenlijk zouden willen.
2.14.1 Het beeld is een feit
Met een volstrekt begrijpbare helderheid, die niets aan ambiguïteit overlaat bouwt Wittgenstein een theorie op die over alles gaat. Op een gegeven moment wordt die helderheid zo genuanceerd (in taal) dat het lezen ervan ook uiterst complex wordt. Ondanks of juist door die helderheid.
Hans Stevens (1948) is een kunstenaar die misschien wel op dezelfde lijn zit als Wittgenstein. Ook in zijn werk speelt taal een belangrijke rol. Maar niet alleen gebruikt hij de taal als verwijzing, hij gebruikt hem ook als beeld. Stevens krijgt op een zekere manier vat op de wereld door deze in taal te vangen. Het is een zekere manier, want het bestaat alleen in gratie van de verhouding tot het niet vatten. Het is een spel van het EN, het een verhoudt zich tot een ander. Het is daarbij zou dat een reeks zich alleen kan verhouden tot zichzelf in een accent. In alle leegte valt het accent wat gevuld is op. Dit maakt het een ruimtelijk holistisch geheel, de delen verhouden zich tot elkaar niet alleen horizontaal en verticaal, maar ook de diepte in.
De presentatie van Stevens is even feitelijk (je ziet wat er is, helder en klaar) als ook hermetisch (de helderheid is verblindend). Dit is werk wat gezien moet worden. Erover schrijven is niet te doen, evenals foto’s maken waarin het afbreuk doet aan die feitelijkheid.
7. Van dat, waarover niet kan worden gesproken, moet men zwijgen.
Is nog te zien tot en met 30 september bij Galerie Kokon te Tilburg.