Galerie Juliette Jongma; Every serious man in dealing with really serious subjects carefully avoids writing

Het is nogal een titel voor een tentoonstelling. “Iedere serieuze man die omgaat met heel serieuze onderwerpen ontwijkt zorgvuldig het schrijven.” Het schijnt een citaat van Plato te zijn. Wat opmerkelijk is want die schreef nogal het een en ander over serieuze zaken.

Ergens is het ook wel logisch. Op het moment dat er dingen geschreven worden, worden er ook automatisch begrippen aan gekoppeld en vooral buitengesloten. Naar mate je verder schrijft verzand je meer en meer in een hermetisch systeem van afkadering. Naarmate je verder afkaderd, des te minder ruimte er is voor verschuiving. Oftewel, ineens gaat het alleen nog maar over taal en niet meer waar je het over zou willen hebben.

Afijn, terug naar de tentoonstelling. Er zijn slechts 5 werken te zien. Bij binnenkomst tref je een beschilderde badjas van Matthew Lutz-Kinoy. Ondertussen hoor je de synthesizer geluiden van het volgende werk waarbij een projectie van Lis Rhodes te zien is die op een abstracte beelden laat zien die samenvallen met het geluid. Op het moment dat het geluid veranderd lijkt het beeld op een vergelijkbare manier te veranderen. Parallel daaraan zijn twee beelden van Lisa Openheim te zien die opvallend genoeg lijken op die van Lis Rhodes haar filmprojectie qua kleur en vorm. Daartegenover is wederom een werk te zien van Lutz-Kinoy, een flink doek met daarop subtiel een projectie waarvan onder andere tekst en enkele getallen te destilleren vallen en een figuur wat er horizontaal in danst.

Kort gezegd dus een badjas met kleuren, een filmprojectie met geluid met rasters, twee prints met rasters en een projectie op een doek met verf. Formeel en inhoudelijk lijken die werken niet veel met elkaar gemeen te hebben. Stuk voor stuk interessante werken maar de onderlinge synergie is moeilijk te vinden. De zaaltekst verklapt wel het een en ander, maar niet iets wat wezenlijk zichtbaar is. Het gaat namelijk om de transformatie van materiaal naar beeld. Dat je over transofmatie van materiaal naar beeld moeilijk kunt schrijven omdat het een fysieke reactie betreft waar je weinig ratio kunt toekennen is helder. Maar dat thema is dus niet direct zichtbaar in de strenge selectie van werken.

Zoals eerder gezegd zijn de werken zelf interessant. Het werk van Lis Rhodes is opmerkelijk oud (1972) maar ziet er nog altijd fris en actueel uit. Ik heb eerder werk van haar gezien in Tate en was toen al enorm onder de indruk van het samenspel tussen geluid en beeld. Ook hier in een veel kleinere ruimte weet het te boeien en te overtuigen. (zie dus ook het youtubefilmpje met geluid aan!). Het spannende aan dit werk is dat beeld en geluid op elkaar lijken in te werken. Zo wordt geluid ineens beeld, en het beeld vormt het geluid.

Het werk van Matthew Lutz-Kinoy laat zich niet direct lezen maar het is wel merkbaar dat het niet zo zeer gaat om het object wat zich toont. Het wil in beide gevallen niet echt iets zijn. De badjas is geen sculptuur of een schilderij maar het blijft een badjas met verf er op, hetzij gepresenteerd als een kunstvoorwerp. De projectie op een doek is van even fluide aard en laat zich ook slechts benoemen als een doek met een projectie er op.

Het werk van Lisa Openheim is een moire effect maar dan niet van enkel bolletjes. Daar valt verder vrij weinig over te zeggen.

Bij elkaar is het geen tentoonstelling die als geheel functioneert, maar de losse werken zijn op zichzelf intressant. Dat is in dit geval genoeg rede om te gaan kijken.