![Op het moment dat je een kunstwerk ergens toont, gaat het altijd een relatie aan met zijn omgeving. Indien het werk en de context goed op elkaar afgestemd zijn, kan […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/Galerie-Helder-Stijn-Peeters-Tim-Breukers.jpg?resize=640%2C250 "Galerie Helder; Stijn Peeters & Tim Breukers – The Game is Not Over Yet")
Op het moment dat je een kunstwerk ergens toont, gaat het altijd een relatie aan met zijn omgeving. Indien het werk en de context goed op elkaar afgestemd zijn, kan het zijn dat de context het werk een extra betekenis lading mee geeft. Dat gebeurt dus ook op het moment dat je meerdere werken bij elkaar zet, ze vullen elkaar aan. Soms is de combinatie heel gelukkig gekozen en weten twee kunstenaars elkaar aan te vullen, in een groepstentoonstelling kan er een gemeenschappelijke ondertoon zichtbaar worden. Dat zijn vaak de dingen waar ik naar zoek ook.
Maar wat gebeurt er als je dat juist niet zoekt, oftewel, werk tonen in een context waarbij het werk elkaar niet versterkt, maar juist met rust laat? Kan dat eigenlijk wel? Iets zegt me altijd dat het heel lastig is.
Tot ik recentelijk bij Galerie Helder binnen kwam. De combinatie Stijn Peeters (1957) en Tim Breukers (1985) is niet een voor de hand liggende. Niet alleen liggen ze in formele zin mijlen ver uit elkaar, ook inhoudelijk lijken de twee elkaar nergens te raken. Omdat de werken in visueel gewicht aan elkaar gewaagd zijn kunnen ze elkaar prima hebben, maar daar valt verder geen betekenis aan te ontleden. De tentoonstelling lijkt uitstekend geslaagd omdat de werken elkaar met rust laten, en elkaar toch ook de ruimte geven. Overkoepelend zou je een bepaalde open houden in het werk kunnen noemen, een bepaalde humor. Deze overeenkomstige mentaliteit uit zich echter in dermate verschillende wijze, Peeters is die humor politiek geëngageerd en Breukers materieel) dat je dat moeilijk als synergie kunt benoemen. De werken laten elkaar dus met rust en de een heeft geen overgewicht op de ander. Alsof ze als vanzelfsprekend bij elkaar getoond zouden worden.
Het kan dus wel, een niet-solotentoonstelling waarin de werken keurig op zichzelf blijven en zich tot zijn eigen oeuvre verhoudt.
Stijn Peeters – Bone (Medieval Style) – 200x130cm Acrylverf en olieverf op linnen
Tim Breukers – Big Doofy Dice – 160cm per rib, Aluminium
Tim Breukers – Big Doofy Dice – 160cm per rib, Aluminium (detail)
Tim Breukers – Anatomische les van Dr Breukers – 20x20x11cm & 18x2x1cm Aluminium
Stijn Peeters – Write your Legend, in the Blood of the Fallen – (serie van 16 delen) 46x63cm Schilderingen op papier
Stijn Peeters – Write your Legend, in the Blood of the Fallen – (serie van 16 delen) 46x63cm Schilderingen op papier (detail)
Tim Breukers – Bubble Institute – 115x42x25cm Aluminium
Tim Breukers – Bubble Institute – 115x42x25cm Aluminium (detail)
Stijn Peeters – Age of Mythology – 200x160cm Acrylverf en olieverf op linnen
Stijn Peeters – Geluk & Voor de Zwijnen & Via Dolorosa – 30x24cm Tekening op papier
Stijn Peeters – Voor de Zwijnen – 30x24cm Tekening op papier (detail)
Stijn Peeters – Broeders en Poedels – 130x200cm Acrylverf en olieverf op linnen
Tim Breukers – Big Doofy Dice (kwart) – 80x160x80cm Aluminium
Stijn Peeters – Splash & Lastdier – 30x50cm & 30x40cm Acrylverf en olieverf op linnen
Stijn Peeters – Optreden – 50x75cm Acrylverf en olieverf op linnen
Ik was zelf op de allerlaatste dag, maar misschien staat het morgen ook nog wel bij Galere Helder te Den Haag.
Hi Niek,
zelf weet ik niet zo zeker of je gelijk hebt in de stelling dat het werk elkaar met rust laat. Om maar een formele opmerking te maken: het kleurloze van Tim versterkt het veelkleurige werk van Stijn naar mijn idee. De ambachtelijke benadering van Stijn geeft ook een mooi contrast met de wat lossere benadering van Tim.Ook past de figuratie die in Tim’s werk zit goed bij de schilderijen van Stijn (de dobbelstenen en de door het lot voort gedreven mannen van Stijn bijvoorbeeld). Het enige wat mij een beetje dwars zat was dat er niet wat meer lucht in de tentonstelling zat, maar galerie Helder heeft nu eenmaal deze ruimte en minder werk had het misschien ook niet beter gemaakt. Dat zijn dilemma’s die je misschien zelf ook wel herkent.
@Kees,
De lucht die ontbreekt is denk ik inderdaad vooral het gevolg van de ruimte en niet zo zeer de constellatie van het werk.
Over dat kleurloze tegenover dat kleurige heb ik nog niet nagedacht maar het is wel zo dat de werken qua betekenis elkaar niet uitspelen, formeel valt sowieso al op te merken dat het ene schilderkunstig is en het andere sculpturaal.
ha niek (en kees?),
wat leuk dat je zo serieus naar deze duo-expositie gekeken hebt. dat doe je altijd wel, weet ik, maar als het om werk gaat van iemand die je goed kent is het extra spannend daar het commentaar over te lezen.
ben het met jullie allebei eens; het werk is van een totaal andere orde, en toch zit het elkaar niet in de weg. met kees deel ik de gedachte dat het allebei ‘verhalenvertellers’ zijn, dromers, die zich verzoenen met het lot en hooguit waar mogelijk dat lot wat willen bijsturen.
ze verhouden zich ook allebei tot de kunstgeschiedenis, ook tim, met zijn verwijzing naar ‘de sculptuur’ en de anatomische les… (en later in zijn werk op de rijks, zijn zoektocht naar een plaats naast belvedere.)
verder, al de formele en materiële verschillen zijn al flink tegen het licht gehouden, die liggen ook meer voor het oprapen. mooi hoe jij uitlegt dat ze elkaar de ruimte geven niek. (ik weet van tim dat hij het heel bijzonder en eervol vond om met stijn te mogen exposeren, dat was voor hem de reden om erop in te gaan. gevoelig als deze verhalenverteller is voor de vader-zoon relatie…)
lieve groet,
chantal.