Galerie Diana Stigter; Pilvi Takala

In Groot Britannie kun je zelf je postcode kunt kiezen om mee te doen aan de postcode loterij. Oftewel, als jij de postcode van het koninklijke paleis wilt in Londen terwijl je in de middle-of-nowhere woont van Schotland, dat kan. In Nederland zit je vast aan je eigen postcode waar je woont. Dat er hierdoor dingen fout kunnen gaan is evident. Sommige postcodes is iets mis mee. Dat je daardoor mogelijk de postcodeprijs misloopt is dan weer zuur.

Het werk van Pilvi Takala (1981) gaat om dit soort gekkigheden tussen verschillende bevolkingen of culturele velden. Zo is ze ook op zoek gegaan naar verloren maar belangrijke prijsduiven. Meestal geven de duivenmelkers er niet meer zo veel om als ze verloren raken, immers, dan zijn ze niet goed meer of waren het nooit geweest. Toch wilde Takala ze graag voor ze zoeken en soms blijkbaar ook vinden.

De spanning die Takala steeds opzoekt in haar werk is veelzeggend voor hoe bepaalde dingen ‘werken’. De maatschappij als een geprogrammeerd geheel met daarin ook bugs. Net als met sommige computerspellen zijn sommige bugs erg leuk, sommige anderen een beetje flauw, maar altijd zijn het uitzonderingen die daardoor het systeem bloot geven. En dat laatste, dat maakt het werk van Takala meer dan alleen een anekdote.