Galerie Diana Stigter; Jimmy Robert – Und das nennt sich man…

Soms zie je gewoon iets als je ergens binnenloopt dat je direct aangrijpt, maar geen idee waarom. Dat was mijn eerste impressie toen ik bij Galerie Diana Stigter naar binnen liep.

Jimmy Robert (1975) maakt werk met minimale middelen dat toch een erg krachtig beeld weet neer te zetten. Daarbij laat hij bij Stigter precies genoeg zien om een indruk te geven van zijn kunnen en mij te laten snakken naar meer. Zijn werk is dodelijk eenvoudig in de productie maar de scherpheid erin verraadt dat er een heel proces of denken aan vooraf is gegaan. De geschiedenis van het beeld is een ondertoon die continu ergens bovendrijft. Het lijkt een onderzoek naar de vraag wat beeld nu nog is na al zijn historische beladenheid. Een echt antwoord geeft hij niet maar de vraagstelling alleen is meer dan voldoende om even de mogelijkheden van het beeld te verbreden.

Ik ben nu iets aan de lyrische kant voor sommigen, maar ik denk dat het werk van Robert erg goed benadert wat kunst zou moeten zijn; een onderzoek naar zichzelf om zichzelf niet in anekdotes of flauwigheden te verbreden, maar op een serieuze manier volwassen te worden. Ik zou er graag meer van willen zien.