Hoe vaak heb ik ze de afgelopen paar jaar wel niet gezien; abstracte schilderijen, vaak gebaseerd op een grid in wat grijstinten en daartegenover wat kleur met als het even kan een fluorkleur. Ik zou er een apart blog mee kunnen vullen. De grens tussen een nieuw beeld en een nietszeggende esthetiek is in deze niche erg klein. Immers, als je enkel bezig hoeft te houden met een soort van compositie (het enige wat je kunt is het kiezen van een optisch zwaartepunt) en kleuren ben je snel klaar en waar onderscheid esthetiek zich dan met het andere (inhoud, engagement, ambacht?).
Of Mike Ottink nu inhoud heeft, of engagement of een ambachtelijke benadering valt van het werk niet af te zien. Maar iets is er heel subtiel anders dan wat je bij veel schilders ziet. Zijn werkwijze is ondanks het grote gebaar ook erg precies. De keuzes voor kleuren zijn op het eerste oog erg op effect gebaseerd. Maar als je goed kijkt zie je dat ze wel heel precies overeind blijven ten opzichte van elkaar. Ook al is het zwart zo overaanwezig, ze blijven wit en de kleuren uitstralen. Hierdoor blijven de werken niet alleen vragen om aandacht maar kun je er ook naar blijven kijken.
De tentoonstelling is nog tot en met 7 november te bezoeken bij galerie Frank Taal te Rotterdam.
Mmmmm erg mooi esthetisch inderdaad:-)
@Wil, dat hoor je mij dan ook niet ontkennen ;).
Mijn bijna 90 jarige schoonzus belde mij op nadat ze mijn doorgestuurde mail van de opening had gelezen. Haar commentaar: ‘Als ik het nog zou kunnen, ging ik daar subiet naar toe! Wat prachtig!’