Fons Welters – Perfect Soltitude en Playstation

Uit de collectie Amsterdam presenteren we vandaag Fons Welters. Daarop was een tentoonstelling te zien onder de naam Perfect Soltitude met daarin Pere Llobera, Eoin McHugh en Berend Strik. En natuurlijk was er aan het begin van de gang ook iets te zien, Jung Woon Kim.

Perfect Soltitude

Het idee van een tentoonstelling bij een galerie is natuurlijk altijd dubieus. Een galerie heeft eigenlijk tot doel te verkopen en gaat dan ineens pretenderen ook een tentoonstelling te kunnen maken. Voor potentiële kopers wekt dat misschien het idee dat het dan wel goed zit met de kwaliteit. Uiteindelijk verkoop je als galeriehouder natuurlijk toch gebakken lucht. De kunstkoper moet er zeker van zijn dat het echt de moeite waard is waar hij zijn tienduizenden euro’s aan besteed. Dus als het al in een tentoonstelling hangt lijkt het in elk geval meer relevantie te hebben dan los aan de muur bij een andere galerie. Toch, laten we eerlijk wezen, echt een tentoonstelling is het niet. Meer een toevallig samenraapsel van drie kunstenaars die wel op een bepaalde manier aan elkaar te rijmen zijn. Of toch niet?

Eigenlijk valt het wel mee. Het is geen toptentoonstelling maar als we zonder het persbericht er naar kijken gaan de beelden, wel een relatie met elkaar aan die heel open is maar toch richting iets wijzen. Het woord eenzaamheid zou ik er niet direct op plakken maar een op-zichzelf-geworpenheid van de maker wel. Bij alle drie de kunstenaars is er sprake van veel aandacht met fantasie elementen. De contemplatie op het werk tijdens het maken is overduidelijk bij het groepje aanwezig.

Berend Strik

Wat kunnen we nu nog voor relevants zeggen over Berend Strik. Een van de twee grote kunst-naaiers uit Nederland (de andere is natuurlijk Raedecker). Los van dat hij succes heeft, is het nu echt de moeite waard? Daarop antwoorden we met een volmondig ja. Het borduren op de foto’s is een werkmethode zoals schilderen of beeldhouwen dat ook is. Nergens drijft zijn manier van werken op het effect ervan. Dat levert natuurlijk niet iedere keer een spectaculair beeld op. Maar ook hier zitten er weer tussen die echt iets doen. Prima werk dus.

Berend Strik - Alterego in a New Adventure - 30x45cm Borduusel op C-print

Berend Strik - Glory Hole - 30x45cm Borduursel op C-print

Berend Strik - Alice as a Whitish tinted and yellowish, up crawling, middle-class female, gypsy mix with Dutch-German 26-years old, over sensetive, democrat, Christian, hetero and bisexual, medium size - 75x110cm Borduursel op C-print

Berend Strik - Turkish Delay and the Organisation in a West-European Territory - 90x135cm Borduusel op C-print

Berend Strik - The Concise Townscape in Rehab - 80x120cm Borduursel op C-print

Eoin McHugh

Deze schilder was mij totaal nieuw. Aanvankelijk lijkt zijn werk tamelijk geruststellend maar toch wringt er iets in de afbeelding. Als we op een los werk focussen lijkt het bijna puberaal surrealistisch. Dode kindjes verwerkt in eten op een bord is nu niet bepaald scherpzinnig. Maar ander werk toont ons iets totaal anders. De sfeer van iets macabres of paranoia blijft echter aanwezig. Tijd om het persbericht erbij te halen;

The Irish painter Eoin McHugh, exhibiting in this gallery for the first time, made a selection of intriguing paintings that were themselves made in perfect isolation. This year, McHugh moved from France to Wicklow, a small hamlet in the Irish countryside. In a 200-year-old stone house, half an hour’s journey from any outward sign of civilization and with only a bicycle at his disposal, he experiences what he calls moments of perfect isolation, which are expressed in his latest work.

The artist linked the exhibition’s theme to ‘deprivation experiments’ carried out in the 1950s: experiments in which people were cut off from language, human contact, and sensory stimuli. At length, all the subjects experienced the same responses: reduced intellectual powers; incessant, obsessive thoughts, and an inability to stop daydreaming. Even the tiniest sensory input immediately provoked an intense reaction, generally visual, auditory or tactile hallucinations, and in some cases even irrational fears or panic attacks. Inspired by these accounts, McHugh created isolated, powerful images as vehement, concentrated impulses that will impact on the viewer’s sensory organs.

Eoin McHugh - Skin - 113x158cm Waterverf op papier

Eoin McHugh - Skin - 113x158cm Waterverf op papier (detail)

Eoin McHugh - Symptom - 40x52cm Waterverf op papier

Eoin McHugh - Sponge - 45x54cm Waterverf op papier

Eoin McHugh - Affest - 42x36cm Waterverf op papier

Pere Llobera - Untitled - 49x60cm Olieverf op canvas

Pere Llobera - Untitled - 49x50cm Olieverf op canvas

Pere Llobera - Flying Away From Queens - 81x100cm Olieverf op canvas op hout

Let op de randen, die zijn bijna het mooiste van het hele werk. Net niet maar toch wel lekker rauw.

Pere Llobera - Flying Away From Queens - 81x100cm Olieverf op canvas op hout (detail)

Jung Woon Kim in Playstation

Onder de titel Imaginary Stage hangen er wat werken van Jung Woon Kim (1981) bij de entree. Deze Zuid-Koreaan studeert momenteel nog in Düsseldorf onder Rita McBride, Hier kunnen we heel lang moeilijk over gaan doen, maar uiteindelijk is het gewoon net niet echt iets. De concentratie is er slechts heel plaatselijk en waar het nu eigenlijk over gaat is ook een beetje vaag. Een vormenexperiment dat tot werk verklaard is, maar die titel ‘werk’ misschien niet verdient. Het materiaal zit ook niet mee, het blijven lullige velletjes papier aan de muur, beetje lijm en verf en that’s it. Volgens het persbericht gaat het om de combinatie tussen anonieme locaties en de wat bewustere locaties (de locaties waar we onbewust voorbij racen zoals de McDonalds versus onze eigen keuken of iets in die richting). Dat kan prima als onderzoek maar echt naar voren komen doet dat niet. Het zou effectiever zijn die dan echt naast elkaar te tonen in plaats van de incorporeren.

Maar, laten we er wel even op blijven wijzen dat Playstation echt bedoelt is om jongere talenten een podium te bieden. Misschien gaat het Jung Woon Kim er juist om ons te laten zien dat hij echt iets aan het onderzoeken is (al blijft ons dus onduidelijk wat dat precies is). We gaan kijken of we langs kunnen gaan bij de open ateliers in Düsseldorf, misschien treffen we daar meer duidelijkheid aan.

Jung Woon Kim

Jung Woon Kim

Jung Woon Kim

Dus, op naar Welters?

Waarom niet? Ja zeker gaan. Het blijft een van de betere galerieën van Nederland en dat is niet onterecht. Zelfs als er een tentoonstelling is blijft deze redelijk overeind staan op onze criteria. Dat zien we nog niet veel andere galerieën doen.