Ergens irriteert me het werk van Pere Llobera (1970) altijd. Hij is een kundig schilder maar hij geeft mij als toeschouwer niet bepaald houvast. Mooie plaatjes schilderen kan hij, maar als dat alles is is dat ook niet veel. Daar waar veel schilders een soort herkenbare aanpak hebben, inhoudelijk of formeel is dat bij Llobera nauwelijks aan de orde.
Je herkent zijn werk aan zijn palet en de handigheid van het schilderen. Zijn keuze van voorstellingen en andere oplossingen zijn zo wisselend dat het daar ook ophoudt. Ieder werk is een uitzondering op het voorgaande. Zeker nu er bij deze tentoonstelling een aantal bij elkaar te zien zijn valt op, waar is Llobera in hemelsnaam mee bezig?
Maar misschien is het nu juist die vraag die centraal staat bij zijn werk. Waarom? Waarom is er welgeteld 1 werk dat een stickertje op het werk heeft? Waarom hangt er één werk boven een ander werk? Waarom een schilderij van een omgehakte boom die lijkt te bestaan uit twee verschillende bomen? Waarom dat vreemde figuur in dat roze ding? Waar kijk ik in hemelsnaam naar?
Wat is dit voor een vreemde tentoonstelling? Dat soort vragen heb ik dus. En ik vraag me af of Llobera daar de antwoorden wel op heeft…
Deze tentoonstelling is nog te zien tot en met 30 april bij Fons Welters te Amsterdam.
alsof llobera verplicht is om jou antwoorden te geven op jouw vragen over ZIJN werk, een beetje kortzichtig en een erg superieure en hoog arrogante houding, laat het werk voor wat het is..
@Bobby, Ik verwacht zeer zeker geen antwoord van Llobera, sterker nog liever niet. De vraagstellingen zijn retorisch van aard bedoelt.
Niek, de vraagstellingen zijn natuurlijk niet retorisch bedoeld, tenslotte probeer je in je verhaal een antwoord te vinden op de vraag van het ‘waarom’, waaruit ik de conclusie mag trekken dat je het antwoord zelf óók niet weet…
Afgezien daarvan is het jouw interpretatie van kunstwerken en tentoonstellingen op jouw blog, dus wat mij betreft speelt jouw persoonlijke mening daarin een grote rol en is dat ook prima – ook al ben ik het lang niet altijd met je eens. Op het moment dat je jouw mening (over kunst) als een absolute waarheid meent te moeten brengen haak ik – als lezer – af, maar gelukkig is dat hier niet het geval. 🙂 Wat mij betreft mag het dus zeker scherp en af en toe rafelig blijven.
@John, Retorisch als in dat ik geen antwoord hoef op die vragen. Ik zeg al, ik vermoedt dat die waarom vraag nu juist het gene is dat ook voor Llobera zelf het spel is.
Uiteraard is het, zoals bij iedere interpretatie, slechts een interpretatie. De mijne is daarin niets meer of minder waar dan die van een andere. Maar ik poog wel altijd het geven van een ‘mening’ te omzeilen… het uitdelen van sterren laat ik graag aan de dode-bomen-media over ;).