Een poosje geleden trof ik bij Martin van Zomeren een groepstentoonstelling aan met een werkelijk bizar object. Het bleek van Olga Balema (1984) te zijn. De kracht van het object was zijn poezie maar toch absurde materie. Werken die totaal out-of-the-box zijn zonder dat ze aandoen als ad-random gekke materialen combineren. Dat terwijl dat in feite is wat ze doet, materialen combineren die samen een beeld maken wat totaal onverwacht vanzelfsprekend verschijnt.
Met veel verwachting ben ik gaan kijken bij Fons Welters waar ze nu solo haar werk toont. Nu is 1 enkel werk natuurlijk altijd iets anders dan een solo. Waar het ene werk binnen een groepstentoonstelling een gelukstreffer kan zijn, ga je bij een solo genadeloos onderuit als het niet meer is dan dat. Nu niet dat alle werken die ze nu toont zo sterk zijn, maar dat het geen gelukstreffers zijn is overduidelijk. Bij meerdere werken doorbreekt ze radicaal met vooraannames van wat een werk kan zijn.
Het meest iconografisch zijn de zwarte plastic boxen met water, een stuk textiel en metalen platen waar tekst in is gesneden. Door het water begint de boel flink te roesten waardoor de materialiteit nog meer benadrukt wordt. De materialen zijn vreemd bij elkaar en toch kloppen ze op een andere manier. Dit is een van de 3 verschillende verschuivingen die ze gebruikt. Naast de bakken met water (waarbij ze de metalen geroeste platen ook nog op zichzelf toont), heeft ze de gekke lange armen met handschoenen en de geprinte schilderijen. Bij de schilderijen is het vreemde dat het persoonlijke aquarelachtige handschrift subtiel wordt gecombineerd met WordArt-achtige typografie uit de computer, maar het geheel is altijd geprint op canvas.
Tekst speelt een belangrijke rol binnen het werk. Soms vervalt het in onzinnige tekens bij elkaar, en soms lijkt het ook even een tekst te zijn. Alsof er iemand met beperkte kennis van Engels een gedicht probeert te schrijven. Dit maakt je wederom bewust van de materie (de tekst zelf) om vervolgens die daardoor te kunnen overstijgen. Oftewel, de materie zo zichtbaar maken als zijnde beeldend element dat het in zijn overduidelijkheid nieuwe connotaties kan maken.
Bij elkaar erg interessant werk. Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe veel van strategien van dit caliber ze in huis heeft.
Dit is mijn persoonlijke favoriet, als tweeluik.
Let op het meegeprinte haartje in de ‘a’.
Tentoonstelling van Olga Balema is nog tot en met 12 oktober te zien bij Galerie Fons Welters te Amsterdam.
Laat een reactie achter;