Eindexamen Expositie; Willem de Kooning Academie 2022

De laatste twee jaar was er geen reguliere eindexamen exposities bij de Willem de Kooning Academie. Het is een beetje onduidelijk of daar de afgelopen jaren nog opmerkelijke ontwikkelingen waren. We zijn inmiddels toch weer drie jaar verder van de laatste editie. De laatste jaren was er niet veel dat wist te overtuigen of te verrassen, maar in drie jaar kan veel gebeuren.

Dus, ik kom thuis met enkel een foto van het werk van Emma Gallacher.

Die presentatie viel op tussen de scheef hangende werken, de kleine presentaties in 2 bij 2 meter, de dertien in dozijn human interest fotografie, meerdere matrassen die seksuele identiteit aankaarten, en andere generieke werken. Het zijn veelal de maatschappelijk wenselijke agenda’s die leiden tot hopeloos voorspelbare illustraties voor goede bedoelingen. Het maakt misschien dat al deze kunstenaars geworden zijn tot goede (wereld-)burgers, maar niet noodzakelijk interessante kunstenaars.

Dan ineens heb je het werk van Gallacher, die gewoon een paar verdomd grote beelden neerzet waar de nodige ambitie en precisie aan vooraf is gegaan. Geen geneuzel, geen agenda die bij de beschouwer door de strot heen geduwd hoeft te worden. Gewoon, beeld zonder compromis.

Het is heel fijn, dat er om de Willem de Kooning dan in elk geval nog één maker zit die zonder enige terughoudendheid aan de slag gaat, ze heeft daadwerkelijk iets gemaakt zonder dat een bedoeling daarvoor de leidraad was.

Daarom viel dit op.