Eindexamen Expositie; Willem de Kooning Academie 2018

Eigenlijk zijn het geen kunstenaars maar wereldverbeteraars. Maatschappelijke kwesties worden aangekaart zoals een esthetisch sculptuur dat mensen moet behoeden en genezen van depressies, of foto’s die exotisme aankaarten, of werk dat de toeschouwer confronteert met onze consumptiemaatschappij. Allemaal kwesties die in meer of mindere mate een probleem zijn in onze huidige maatschappij die aangekaart kunnen worden via kunst. Het is een instrumentalisering van de kunsten waar wat voor te zeggen is.

Maar, hier houdt het op bij de Willem de Kooning academie. Het idee dat een sculptuur daadwerkelijk helpt tegen een depressie is tamelijk naïef. Dat een generieke fotoreeks onze stereotypen van exotische kan verbreken getuigt ook niet van inzicht. En als het dat allemaal zou doen, wat dan? En wat als dat niet gebeurt? Generieke presentatie na generieke presentatie met onbevraagde vanzelfsprekendheden en onvoldoende inzage in hetgeen dat eigenlijk in de propedeuse thuishoort, niet op een eindexamenpresentatie.

Van kunstenaars die zich maatschappelijk willen engageren is kennis van de context en inhoud essentieel en juist daarin schieten ze hier tekort. De nieuwe Jonas Staal gaat voorlopig niet van deze academie afkomen. Het is een pijnlijk gebrek aan kritische (zelf)reflectie en presentatie dat de studenten jaar op jaar weer presenteren. Veel studenten lijken zich totaal onbewust van wat er al reeds rondom de maatschappelijke vraagstukken is gedaan en maken zodoende werk dat dertien in dozijn is. Wie op academies als HKU, KABK en zelfs Rietveld gaat kijken ziet al snel het enorme verschil.

Ondertussen blijft de academie zelf volhouden dat het absolute top is dat ze afleveren, net als haar studenten gelooft ze heilig in zichzelf. Maar waarom? Volgens mij komen ze te weinig buiten hun eigen academie.

Hier een beeldverslag van dingen die om verschillende redenen opvielen. Aan u om uit te maken waarom…