De eindexamenexposities in Breda zijn nooit de meest spannende. De onderlingen verschillen tussen de lichtingen zijn groot en het niveau is daarmee ook behoorlijk grillig. Soms zijn het steengoede presentaties en andere keren lijken de kunstenaars net iets te vroeg af te studeren. Een extra half jaar zou in sommige gevallen wonderen gedaan hebben.
De beperkingen in het onderwijs van de afgelopen anderhalf jaar zijn een extra rem op de ontwikkeling en het lijkt er op dat dat hier aan de orde is. Op andere academies ontstaat de indruk dat het een extra stimulans was om het onderste uit de kan te halen, hier lijkt het verlammend te zijn geweest. Een enkele presentatie overtuigt op de presentatie zelf, bij de meeste is de presentatie zelf het zwaktebod. Hierdoor blijft onduidelijk wat de kunstenaars wil en welke inhoudelijke ambities er zijn. Het weet daardoor niet te overtuigen.
Dat het juist de wijze van presenteren is die dan te kort schiet is niet verwonderlijk. Niet alleen waren er de beperkingen binnen de academie. Er was ook geen toegang in het werkveld mogelijk waarin inzichtelijk werd hoe en waarom kunstenaars voor een bepaalde strategie kiezen in het tonen van het werk. Dat moet je simpewelweg zelf zien en ervaren, dat gaat niet via de digitale snelweg.
Hier een beeldverslag van wat er zoal opviel om verschillende redenen.
Laat een reactie achter;