De eindpresentatie van het HISK is een opmerkelijke. Normaliter pakken de kunstenaars uit. Ze tonen met statements waar ze voor staan en wat ze kunnen, een visitekaartje voor de mensen die komen kijken. En ze weten dondersgoed dat daar ook curatoren, galeriehouders, verzamelaars en andere liefhebbers van belang tussen zitten.
Maar dit jaar is het anders. Door curator Philippe van Cauteren hebben ze de opdracht gekregen om niet af te studeren met een statement, maar een multiple. Dat levert voor de iedere kunstenaar andere problemen op. Bij sommigen levert het totaal geen probleem op, maar bij anderen ligt het idee van een multiple toch lastig.
Voor het publiek is het misschien niet direct de meest memorable tentoonstelling. Geen installatie-achtige werken, geen grote statements, geen videoprojecties en ga maar door. Multiples zijn vaak niet zo indrukwekkend qua vorm. Dat maakt dit wel een heel interessante tentoonstelling, de kunstenaar moet hier zijn ideeënwereld tonen in een eenvoudige (en niet onbelangrijk) koopbare vorm. Dat levert dus inderdaad voor sommigen problemen op, want wat doe je als schilder? Of wat doe je als je normaal videoinstallaties maakt?
Deze tentoonstelling toont niet zo zeer direct de formele kwaliteiten, maar vooral de inhoudelijke potentie. Wie echt iets te zeggen heeft dat verder gaat dan een techniek weet dat te doen ook in een multiple. Bij een aantal kunstenaars is het concept van een multiple gewoon een kleiner werk, in een eenvoudigere uitvoering. Direct herkenbaar, maar maakt ook direct duidelijk dat de kunstenaar weinig meer te vertellen heeft dan dus een bepaalde beeldtaal.
Het zijn hier juist de kunstenaars die vanuit hun mentaliteit iets weten te doen met het idee van een multiple. Hier moet ik dan met name denken aan bijvoorbeeld Almudena Lobera en Diana Tamane die werk maken dat op zichzelf staat, maar onlosmakelijk verbonden is met het idee van een multiple zonder dat het een afgeleide wordt van ander werk. Het zijn werken die geheel op zichzelf kunnen staan.
Het gekke is, misschien is dit niet direct de meest spannende tentoonstelling, het is wel eentje die inzicht weet te geven in de rijkdom van de wereld van de kunstenaar. Er is geen sensatie, er is geen ruis, ze moeten het hebben van hun ideeënrijkdom. Dit mogen meer instituten doen. Bonuspunten voor de kunstenaars, het HISK (en de curator) voor het lef.
Hier een beeldverslag van wat er zoal te zien is. Op de foto’s klikken voor grotere varianten is soms geen overbodige luxe.
Wat is een multiple?
@Simon, iets waarvan er meerdere zijn, veelal werk in oplage zoals grafiek en foto’s.
Dank je, Niek.