Mijn eerste eindexamenbezoek van het jaar is de Masters van AKV/SintJoost. De locatie was vorig jaar blijkbaar bevallen en gelukkig is dit jaar de presentatie ook daadwerkelijk langer te bezoeken dan vijf dagen.
Er is niet duidelijk een samenspel of onderlinge strijd te bemerken en veel werken willen min of meer autonoom in de ruimte verschijnen. Dat is lastig want er is bij elkaar veel werk te zien en daardoor kost het ook meer moeite om naar het werk te kijken op zichzelf. Misschien is de Service Garage voor deze groep dus net een tikkeltje te klein.
Ik kan mij nog herinneren een anderhalf jaar geleden een aantal van de kunstenaars gezien te hebben toen ze nog maar net aan de studie zijn begonnen. Sommige hebben in de tussentijd enorme sprongen vooruit gemaakt, anderen hebben zich verdiept in hetgeen ze eigenlijk al deden. Dat de masters voor de studenten in kwestie een goede stap is geweest is evident.
Maar het werk overtuigd vaak net niet, wat gedeeltelijk zeker te verwijten is aan de context die te vol is. De werken die zichzelf het meest de ruimte gunnen of toe-eigenen komen dan ook al snel het beste uit de verf. Een van degene die dat doet is Daan Gielis. Zijn werk bij binnenkomst wringt en er komt geluid uit een vreemd gevormde speaker. Even denk je dat het geluid ergens anders vandaan komt. Ook zijn palmboompje heeft een iconografische kwaliteit en valt daar mee op.
Derek van der Vinne heeft met zijn werk duidelijk last van ruis uit de omgeving.
De werken van Eleni-Myrsini Gogou blijven goed overeind in de ruimte maar weten niet de impact te maken die het formaat doet verwachten. Het materiaal is te iel en weet als geheel daarom niet te overtuigen, het blijft papier wat op een stokje hangt.
Erik Boker zijn werk lijkt op het eerste gezicht niet zo heel sterk maar de titels geven het een draai waardoor het ineens heel veel van doen heeft met de realiteit. Door die twist weet het toch veel indruk te maken.
Gijs van Lith toont slechts een groot werk.
Giorgos Kontis lijkt iets anders te willen van een schilderij dan het zijn van een schilderij, door de werken zo hoog te hangen kun je er simpelweg niet naar kijken als een schilderij. Het krijgt daarmee een verwijzing naar reclameposters en of dat hetgeen is wat hij daarmee wil is natuurlijk de vraag.
Soo Hie Kim maakt esthetisch werk maar wat dat verder moet doen?
Het werk van Tramaine de Senna is opvallend helder en uitstekend gepresenteerd en blijft prima overeind onder de werken van Kontis, naast van Lith en Boker.
De filmprojectie was helaas moeilijk te fotograferen, maar het object is een donkergroen kussen (van een oude bank?) en de projectie zit vol met glitches, herhalingen en RGB-groene flitsen. Toch is het niet te veel effect maar ingezet als beeldend middel.
Restanten en middelen van een performance van Una Bjork Siguroardottir
De presentatie van de Masters van AKV/Sint Joost zijn nog tot en met 7 juli te zien bij de Service Garage te Amsterdam.