Vandaag was ik aanwezig bij de ‘rondgang’ van AKV Den Bosch. Dit jaar is de eindexpo niet in Den Bosch op de academie, want deze wordt verbouwd, maar op De Boo. Een oud bedrijvencomplex.
En Den Bosch levert direct het bewijs dat ook een ruimte met veel geschiedenis (en zelfs waterschade door noodweer) toch een erg goede presentatie plek blijkt te kunnen zijn. Ook is het voor sommige werken zelfs het beste wat ze had kunnen overkomen. Voor ieder werk was genoeg ruimte en de indeling was open. Geen gesloten hokjes of rare onnodige muurtjes. Alle beeldende kunst zat door elkaar, dus deeltijd en voltijd.
Den Bosch levert dit jaar een lading studenten af zoals een goede academie betaamt, goed werk dat goed gepresenteerd wordt. Natuurlijk zijn er zo hier en daar ook werken die nogal erg ‘bekend’ of ‘gedaan’ zijn. Maar als ze goed gedaan zijn vergeef ik het ze direct.
Hier een impressie van wat er zoals te zien was, in willekeurige volgorde.
Nou, willekeurig, dit was voor mij toch wel de topper van de dag; Charlotte Louen. De locatie was perfect voor haar werk en het werk an sich, duidelijk. Haar werk gaat over het tonen en het niet tonen van objecten. Deze objecten worden gekozen aan de hand van een ogenschijnlijke alledaagsheid als gebruiksvoorwerk; schroefjes, spijkertjes, kleedje. Doordat de locatie een erg rauwe ondergrond levert komen de foto’s er erg goed op uit, iets wat op een strakke egale vloer toch aanzienlijk saaier zou zijn. We hebben haar al eerder gezien bij Kunstpodium T en daar kwam haar werk niet helemaal uit de verf. Hier maakt ze het meer dan goed. Die gaan we in de gaten houden!
Danni van Amstel hebben we ook eerder gezien, hier en hier, en toont op haar afstuderen weer ander werk. Methode is hetzelfde gebleven, het beeld niet. Materie versus ruimte. Dit is een van die studenten waarbij het werk opmerkelijk genoeg nog goed overeind blijft in deze ruwe ruimte, maar toch in het meer klinische TAC meer indruk wist te maken.
Nog een topper, Diego Sindsberg die schilderijen maakt. Nu denk je misschien dat we hier kijken naar sculpturen maar nee, het zijn voor hem echt schilderijen. Als we met die gedachtegang meegaan ontstaat er ineens een enorme rijkdom aan mogelijkheden. Het doet mij denken aan de tekst Specific Object van Judd, een schilderij dat in de ruimte gaat.
Dora Hargitai toont ons dat de vraag over het kunstenaarschap er nog steeds toe doet en zonder banaal of zuur ironisch te worden nog steeds er toe doet. Eenvoudig maar zeer doeltreffende beelden.
Fotografie is dood, lang leve de schilderkunst. Femke Dekkers maakt niet zomaar foto’s maar fotografeerd composities. Een ‘Luie schilder’ zou Hans den Hartog Jager zeggen, al denk ik dat er stiekem meer werk in zit dan een luie schilder zijn. Het overkomt mij zelden dat ik echt enthousiast wordt van fotografie, maar dit vind ik echt ontzettend goed. Er worden vanuit het medium een hele hoop vragen gesteld over de aard van het beeld zonder dat er aan het medium an sich voorbij wordt gegaan. Maar ook is het niet gewoon foto’s schieten zonder doel. Duidelijke bewuste keuzes.
Het werk van Irence van den Besselaar is opvallend luchtig, vrolijk en elegant in zijn eenvoudigheid. Er hangt niets te veel maar toch is het niet kaal of sober.
Het werk van Kay Freimund zette me continue op het verkeerde been tot hij me uit wist te leggen dat hij continue dingen buiten de kunst annexeert en deze zo schildert dat het voor de gemiddelde kunstliefhebber niet meer duidelijk is waar het vandaan komt. Daar slaagt hij niet iedere keer even goed in, maar dat het werk rechts de lightsabers uit StarWars zouden zijn, was toch echt verrassend. En natuurlijk, onzettend mooi dat het werk op verschillende lagen weet te boeien, als abstract schilderij is het sterk, en als inside-joke ook.
Koen van der Heijden zette zijn huis neer en toonde buiten dat filmpjes over zijn eigen geschiedenis waar hij niet bij aanwezig was. En eigenlijk moet je dit zelf zien want is absoluut niet uit te leggen en niet te fotograferen.
Het werk van Lisa Bensel was niet berekend op de enorme hitte van de afgelopen week en haar werken hebben het dus niet zo goed vol gehouden, jammer want zijn topwerken zoals ze te zien waren in Kunstpodium T.
En een verwijzing naar Dürers melancholie ets, al weten we dat enkel en alleen dankzij de titel.
Marieke Mein gaat het strikt over de composities van architectuur en de bijbehorende structuur. Deze zijn prima geschilderd en is dus niets op aan te merken. Alleen vraag ik me wel af, waarom zou het niet gefotografeerd kunnen zijn?
Dit werk van Marielle van Deursen is lekker absurd en keurig verzorgd.
Marthe Zink toont in Den Bosch 3 grote schilderwerken met een kleine. Maar later deze dag trof ik haar werk aan in Kuntpodium T, wat ik rauwer vind en veel sterker. Dus daarover later meer want het werk in Den Bosch was zeker ook niet mis. Doet denken aan Stijn Peeters. Dat is opmerkelijk want al geeft die les in Den Boch, is Marte van de voltijd.
En dit werk is van een heel andere orde. Hier gaat ze veel meer de vraag aan wat dat schilderij nu an sich is. Naar mijn mening een sterker werk dan het andere dat ze toont.
De potloodlijnen maken de richting van het beeld. Een hoop werk voor Merel Maslowski maar dat resulteert in een fris en elegant beeld.
Van Nico Thöne hadden we al eens werk gezien bij TAC, en hier doet ze eigenlijk hetzelfde maar dan net iets groter en indrukwekkender.
Erg mooie foto’s van Nicole Jansen over beladen landschappen. Persoonlijk vind ik de meest rechtse het spannendste vanwege de onduidelijke leegte in het zwart. Ze toont heel weinig maar suggereert heel veel.
Het werk van Remco Bens was ook te zien in TAC en laat zich nu nog moeilijker fotograferen dan daar. Maar erg leuk werk. Eindelijk eens een schilder die toegeeft gewoon lekker te willen schilderen. Ik werd er oprecht enthousiast van.
Een erg mooi werk van Robert Lombarts. De latten zijn aan de onderkant (de kant die we zien) wit, en aan de bovenkant hebben ze allemaal heftige kleuren. Door de reflectie ontstaan er dan kleuren aan de onderkant. In het echt levert dat een heel subtiel beeld op, op de foto is het duidelijker. Iets wat dus weer in het echt gezien dient te worden.
Thalysia van Esch maakt tekeningen met hier en daar wat garen. Aanvankelijk vooral erg mooi werk maar vervolgens met conceptuele inslag die u haar zelf mag vragen. Het is verrassend maar maakt het ineens duidelijk waar het allemaal vandaan komt.
Ten slotte had ik heel even een deja-vu gevoel toen ik de laatste loods binnen kwam. Doet dit werk je ook niet aan een andere loods denken? Tim Hoefnagels heeft een enorm indrukwekkende nutteloze machine gebouwd. Zijn vingeroefening in Kunstpodium T was ook al erg goed, hier doet hij het over in het groot.
Eindexpositie van AKV Den Bosch is nog te zien tot en met woensdag en is zeker het bezoeken waard.
Niek
mooi verslag en goede werken gekozen.
Sef
Dankjewel Sef 🙂
Ik mis het werk van Susanne van Hoorn!! Dat is ook zeker een foto en een vermelding waard!
@Fleurine Dat werk was helaas net opgeruimd voor de diplomauitreiking en heb ik dus niet gefotografeerd. Het was me echter al wel opgevallen, dus mocht je er foto’s van hebben mag je die zeker inzenden!
Het werk van Marieke Mein is niet realistisch nageschilderd, ze manipuleert de toeschouwer.
Het kan dus niet gefotografeerd worden, omdat er dingen in zitten die niet kloppen!
@Irene, toevallig stond ik vandaag voor werk van haar, (met foto’s!) en vertelde ze me dat ze ook vertrok vanuit foto’s. Wat er verder niet aan klopt zou je even moeten uitleggen wat los van de diepteloosheid zijn het erg realistische constructies in mijn ogen. En of het nu wel of niet klopt maakt eigenlijk niet zo uit, de textuur is erg overtuigend en dat levert een erg goed beeld op. Vooral dat laatste is belangrijk.
@ Niek, ik moet toch even wat rechtzetten!
Mijn schilderijen kunnen geen foto’s zijn. De beelden die je ziet maak ik zelf, de plekken op de schilderijen bestaan dus niet. Ik zie ze als een soort mentale beelden die zich op de grens tussen kennen en zien afspelen. Het beeld is herkenbaar, maar wanneer goed gekeken wordt klopt het niet: zoals je zelf al aangeeft is het diepteloos en geabstraheerd. Het schilderij met de blauwe tegelvloer is bijvoorbeeld al ‘herkent’ als zwembad, tunnel, fietspad en strand. Het zijn dus geen realistische schilderijen, ze zijn gemanipuleerd, maar liggen wel dicht tegen de werkelijkheid aan. In combinatie met de bewerkte foto’s wil ik de grens tussen manipulatie en realiteit op scherp zetten. En dat het een goed beeld oplevert is inderdaad belangrijk!!!
@Marieke, ik bedoel ook niet met realistisch dat het iets is dat bestaat. Ik bedoel daarmee dat het de illusie geeft echt te kunnen zijn. Dat het geheel afgevlakt is en een schilderij is geworden lijkt mij vanzelfsprekend. Een schilderij kan nooit een objectieve realiteit vastleggen.