Er zijn tentoonstellingen die je moet bezoeken, omdat je anders het werk niet kan zien. Er zijn genoeg kunstwerken die zich prima via de digitale reproductie laten representeren. Natuurlijk, het echte object geeft de nuances die zich in een foto niet laten zien. Maar, zeker als je al eerder werk van de kunstenaar gezien hebt weet je wel wat je ongeveer kan verwachten. De tentoonstelling bezoeken is dan mooi meegenomen.
Bij deze tentoonstelling van Maaike Kramer (1986) doet onderstaand beeldverslag nauwelijks recht. De monumentale ingrepen in beton zijn nog wel duidelijk te zien, maar de iele tekeningen die er op staan, alsook de potloodkrabbeltjes op de witte wanden, verdrinken in zo’n beeldverslag. En het is juist zo mooi om te zien hoe die tekeningen steeds maar weer de sculpturale pogingen inzichtelijk maken. Wat de ambities, twijfels en vragen zijn. Het toont het denken van de kunstenaar over het hoe om te gaan met die complexe ruimte die Diepenheim is. In een fotografisch beeldverslag krijg je al die nuances en dat ruimtelijke spel helemaal niet mee. Ik kan het enkel met nadruk benoemen, dat het hier een enorm boeiende tentoonstelling betreft.
Door het pand heen zijn verschillende monumentale sculpturale ingrepen, veelal beton en gietsteen. Deze maken door het enorme formaat direct indruk. De kleinere sculpturen zie je pas in tweede instantie. Maar de subtiele tekeningen op de muren, en alle details op al die sculpturen, die tonen zich nog later. En juist die gelaagdheid maakt dit zo’n buitengewoon boeiende presentatie. Er is veel te zien, te veel om alles in één keer te zien. Sommige werken refereren naar elkaar, zoals de grote monumentale wand met mallen. Want de mallen en platen beton, zijn ook op andere plekken in tentoonstelling te zien. Dus je zult de tentoonstelling eigenlijk twee keer moeten bekijken hebben om alles te herkennen en te plaatsen.
De hele tentoonstelling draait om het denken van de kunstenaar, over de vraag hoe de ruimte kunt bespelen? Iedere handeling heeft gevolgen op het volgende, en iedere poging zet andere dingen in beweging. Soms dus ook op plekken waar je het niet direct verwacht. Het maakt dit echt zo’n tentoonstelling die je eigenlijk gewoon in het echt moet ervaren. Ik weet het, het is een cliché, maar heel soms is het echt zo.
Hier volgt dus dat beeldverslag, dat eigenlijk nauwelijks recht doet aan de tentoonstelling als geheel.
Beste Maaike Kramer,
Met veel plezier heb ik je mooie poëtische werk bewonderd. Via de site van Lost Painters weliswaar omdat het voor mij helaas niet mogelijk is om naar de galerie te komen. Ook natuurlijk veel complimenten voor Niek Hendrix die deze tentoonstelling zo volledig en precies heeft gefotografeerd en gedocumenteerd. Nu zie ik al jaren via ’t scherm veel werk voorbijkomen. Via Lost Painters, maar ook via andere sites waar werk beschreven en afgebeeld wordt. Een reactie hierop laat ik eigenlijk altijd achterwegen, waarschijnlijk omdat er met het tonen van werk vaak veel al is gezegd. Vandaag maak ik een uitzondering, dit omdat ik vind dat je werk meer aandacht behoefd. Als ik zo de hele serie bij elkaar zie denk ik dat je kaar bent voor een van de grote tentoonstellingen als de Biënnale in Venetië, de Documenta in Kassel, of misschien iets minder megalomaan, een tentoonstelling als de Sonsbeek Kunsttentoonstelling in Arnhem. Laten we nu hopen dat de belangrijke tentoonstellingsmakers jouw werk op deze internetsite zullen zien en na het lezen van dit schrijven overtuigd zullen zijn dat ze jouw werk in hun show moeten opnemen. Ik wens je veel succes !
Hallo Jules! Niek attendeerde mij op je bericht. Wat ontzettend fijn om te lezen waar jij het werk heen ziet gaan, ik hoop dat natuurlijk ook. Niek heeft de tentoonstelling inderdaad heel goed vast kunnen leggen. Dank voor je reactie!
Wat een prettig prikkelend verslag
Het doet je verlangen naar ‘het echt’
Zo zou alle kunst moeten zijn ……..
Beste Maaike Kramer,
Met veel plezier heb ik je mooie poëtische werk bewonderd. Via de site van Lost Painters weliswaar omdat het voor mij helaas niet mogelijk is om naar de galerie te komen. Ook natuurlijk veel complimenten voor Niek Hendrix die deze tentoonstelling zo volledig en precies heeft gefotografeerd en gedocumenteerd. Nu zie ik al jaren via ’t scherm veel werk voorbijkomen. Via Lost Painters, maar ook via andere sites waar werk beschreven en afgebeeld wordt. Een reactie hierop laat ik eigenlijk altijd achterwegen, waarschijnlijk omdat er met het tonen van werk vaak veel al is gezegd. Vandaag maak ik een uitzondering, dit omdat ik vind dat je werk meer aandacht behoefd. Als ik zo de hele serie bij elkaar zie denk ik dat je kaar bent voor een van de grote tentoonstellingen als de Biënnale in Venetië, de Documenta in Kassel, of misschien iets minder megalomaan, een tentoonstelling als de Sonsbeek Kunsttentoonstelling in Arnhem. Laten we nu hopen dat de belangrijke tentoonstellingsmakers jouw werk op deze internetsite zullen zien en na het lezen van dit schrijven overtuigd zullen zijn dat ze jouw werk in hun show moeten opnemen. Ik wens je veel succes !
Hallo Jules! Niek attendeerde mij op je bericht. Wat ontzettend fijn om te lezen waar jij het werk heen ziet gaan, ik hoop dat natuurlijk ook. Niek heeft de tentoonstelling inderdaad heel goed vast kunnen leggen. Dank voor je reactie!