De Vleeshal; Koenraad Dedobbeleer – You Export Reality to Where It Is You Get Your Money From

De Vleeshal lijkt buiten haar modernismereeks (hier en hier) ook bezig te zijn met een reeks presentaties die zich bezig houden met presentaties. Want Falke Pisano en Yona Friedman & Jean-Baptiste Decavele hadden in hun presentaties duidelijk te maken met de vraag hoe een gegeven (wat zowel een beeld als informatie kan zijn) getoond wordt. Ook het werk van Koenraad Dedobbeleer (1975) past zowel formeel als esthetisch als inhoudelijk bij de twee eerder genoemde installaties.

Een groot verschil is echter de continue ambivalente houding van hetgeen er getoond wordt. De bankjes en stoelen zijn geen bankjes en stoelen maar sculpturen, of misschien toch ook wel een bankje of stoeltje? Pas bij bestudering van het plattegrond blijkt dat alle onderdelen die niet vast onderdeel zijn van de Vleeshal onderdeel zijn van een werk. Inclusief de tafel waar de suppoost aan zit.

Wat is nu precies het verschil tussen een sculptuur van een plank met daaronder 4 poten en een tafel? Bij Dedobbeleer is dat verschil in elk geval niet heel helder. En niet alleen voor tafels, maar ook voor bankjes, echte-struiken, neppe-struiken, handgemaakte objecten, machinaal gemaakte objecten etc etc. Nagenoeg ieder object heeft wel een dergelijk twijfelpunt.

Een ander verschil met de eerdere presentaties van respectievelijk Pisano en Friedman & Decavle is dat de presentatie op zichzelf veel minder kernachtig is van opstelling. Waar Pisano en Friedman & Decavle duidelijk een helder geformuleerde installatie maakten die precies zich zo aandiende als deze verscheen is de presentatie bij Dedobbeleer een stuk meer inwisselbaar. Objecten die de ene plek hebben gekregen in de ruimte hadden even zo goed elders kunnen staan. Daarbij zijn het veel verschillende statements (ook in hun ambivalente mentaliteit) en verliest het geheel zijn kracht. Op zichzelf genomen, ingezoomd op een enkel object weet Dedobbeleer te overtuigen, maar het grote geheel doet hij dat vergeleken met zijn voorganger minder.

Maar, de vraag die blijft integreren, is het nu een tafel of een sculptuur?