Sommige tentoonstellingen kun je weinig over zeggen, die moeten vooral ervaren worden. Zo ook de tentoonstelling van Paul Panhuysen (1934). Er zijn speakers waar pianotonen uit komen, en er zijn enkele beelden geprint of forex te zien. De oorsprong vind zich in vertalingen van Sudoku’s, maar om het werk te ervaren is dat niet van belang. Die ervaring is een ogenschijnlijke chaos die bij nadere inspectie een structuur blijkt te bevatten waarvan de voorwaarden niet direct benoembaar zijn. Maar zoals gezegd, er kan weinig over gezegd worden, meer kan worden ervaren.
Scherp werk.
Nog te zien tot en met 18 maart in De Pont.
Mijn hoofd wordt hier erg onrustig van. De vormen helpen niet, maar de kleuren zijn daar vooral oorzaak van; ze missen helderheid.
@Henkjan, het zijn wel prints, dus de kleuren zijn niet zo intens als bij een schilderij. Toch is die onrustigheid hier wel intentioneel, het is zowel frustrerend als helder.
Zou er een link te leggen zijn met sommige van Lewitt's Walldrawings? Met name WD 146. Zo op het eerste oog..
@Simon, scherp gezien. De methodiek van waaruit beide werken (een formule die meer van doen heeft met toevalsberekeningen dan met beeld), komt ook overeen. Begrijpelijke link die ik zelf dus nog niet gezien had.