De Pont; Isaac Julien

Het werk van Isaac Julien (1960) ben ik eerder tegengekomen dan nu in De Pont. De galerie Ron Mandos toonde niet eens zo heel lang geleden al een solopresentatie van zijn werk. Toch is het lastig iets zinnigs over zijn werk te publiceren hier.

Isaac Julien is een filmmaker, een filmmaker die kosten noch moeite spaart om alles er technisch perfect uit te laten zien om vervolgens zijn verhaal te vertellen. Het hoofdwerk van deze tentoonstelling in de Pont is de 7-kanaals video ‘Playtime’. Af en toe een tikkeltje clichématig met behulp van compositorische en geluidseffecten maar daardoor juist ook zeer boeiend. De verhaallijnen waarin kapitaal centraal staat haken op elkaar in. De ene zijn financiële dood wordt de ander zijn brood. De hype van de een wordt het verdriet van de ander. Het is een spel tussen een in Dubai werkende vrouw, een failliet geraakte IJslander, veilingmeester Simon de Pury, een net iets te gelikte kunstverkoper die alles als mooie investering ziet en een trompetspelende zakenman die kapitaal als god ziet.

Isaac Julien overzicht

Het is een verhaal met een moraal. Dan moet de techniek niet afleiden en dat doet het alleen in zoverre dat het prachtige beelden oplevert waardoor je geboeid blijft kijken ook al is het tempo mij soms iets te traag. Kapitaal is de motor van onze tijd, maar ook de vloek van deze tijd. Julien neemt daarbij als kunstenaar niet alleen het kapitaal als onderwerp, maar dus ook de kunstwereld waar hij zelf even zo goed deel van uitmaakt.

Isaac Julien overzicht

Julien maakt naast films ook nog foto’s, of eigenlijk stills van die films die op zichzelf zouden moeten kunnen staan. Net als in de film zijn het prachtige afbeeldingen, maar een toevoeging op de film is het niet. Ook zijn het geen beelden die zonder die films eigenlijk functioneren als meer behalve esthetisch. Als het dan toch gaat om het kapitaal van de kunstenaar, zoveel verzamelaars die films kopen zijn er niet. Voor mooie en waarschijnlijk schandalig dure foto’s is aanzienlijk meer markt dan de dure films.

Inhoudelijk zijn de fotobeelden geen toegevoegde waarde voor de tentoonstelling, al vullen ze de ruimte wel mooi op. Dat bedoel ik niet ironisch. De beelden werken als liftmuziek, ze vullen de ruimte met Isaac Julien zijn beelden. Zo ziet het museum er niet kaal uit met enkel een stel films.

Van de foto’s moet Julien het niet hebben hier, maar zijn films zijn zeer de moeite waard.