Anish Kapoor (1954) is een kunstenaar die door nagenoeg alle lagen van de kunstwereld gewaardeerd wordt en ook heel toegankelijk is voor het grote publiek. Zijn werken zijn elegant, veelal gebaseerd op kleur en materie soms in relatie tot vorm. Nagenoeg altijd speelt zijn werk met perceptie van die elementen. Dat betekent ook dat veel werk van zijn hand relatief eenvoudig is. Het zijn vondsten die steeds in andere vormen terugkomen.
Een van die vondsten zijn de spiegelende oppervlaktes, als lachspiegels bij de kermis. Dit idee plakt hij op diverse vormen (letterlijk op verschillende vormen) waardoor er toch steeds een nieuw beeld ontstaat. Maar ook is hij bekend van de wassen hompen kleur, die vaak in een ruimte worden gestuurd. In het geval van de Pont betekent dat deze als kanonskogels in een hoek van het pand worden geschoten. De Pont bezit al reeds van een vroeg moment in de carriere van Kapoor werk van zijn hand. Inmiddels zijn dat bekende ingrepen in de ruimte; het zwarte gat in de vloer (‘Decent into Limbo’ uit 1992) en de duistere ruimte waaruit ineens een blauwe bol opduikt (‘Untitled’ uit 1992). Beide werken die met de oprichting van het museum verbonden zijn.
De Pont heeft dus al een lange geschiedenis met Kapoor en heeft op dit moment een tentoonstelling met naast de werken uit de collectie ook recent werk. De grote zaal heeft een verzameling spiegelwerken. Op de hoek een corner-corner werk, natuurlijk een glasvezel sculptuur, het kanon en dus de vaste werken uit de collectie. Opvallender werk is er echter ook, zo blijkt Kapoor ook werk te maken uit enkel cement. Dat levert werk op wat een heel ander aspect uit zijn oeuvre laat zien; de vorm als vorm.
Soms denk je het werk van Kapoor al te kennen, maar toch blijkt hij te kunnen verassen. In de Pont zijn relatief veel werken te zien, maar toch doet het nergens te vol aan. Alle aspecten van zijn werk komen aan bod en door de breedte van de verzameling blijkt ook pas hoe divers zijn werk is in verschijning. Het is een mooi overzicht van zijn werk waarin perceptie van vorm en kleur centraal staat.
De Pont mag sowieso erg blij zijn dit jaar, het bestaat 20 jaar en begint inmiddels aan de derde tentoonstelling met echt topwerk van internationaal gerespecteerde kunstenaars; Ai Weiwei en Berlinde de Bruyckere gingen Anish Kapoor voor.
Is nog te zien in De Pont te Tilburg tot en met 27 januari 2013 . Een aanrader is komende week spoedig te gaan want tot en met de 28e is verlengd tot en met 25 november is ook nog het werk van Berlinde de Bruyckere tesamen met het werk van Philippe Vandenberg te zien.
Prachtig werk, mooi gepresenteerd, en knap gefotografeerd.
@henkjan, Dankjewel
U (schrijver) stelt `In de Pont zijn relatief veel werken te zien, maar toch doet het nergens te vol aan`. Vondt u dit echt, de zaal waar alle spiegelende oppervlakken waren was mij namelijk echt te veel van het goede. Een van de werken met kleur zou een fijne afwisseling zijn geweest.
@Nicholas T,
Dankjewel voor de reactie. Als we de werken in de zaal als enkel sculpturale entiteiten beschouwen zou ik het inderdaad vol vinden. Echter gaat het niet zo zeer om het sculptuur als wel het effect wat daar uit voortkomt. Omdat alle werken in zekere zin hetzelfde effect hebben (namelijk vervormde spiegeling) treden ze met elkaar op. Natuurlijk zou er een werk minder hebben kunnen staan, maar toch zijn de effecten steeds anders. Ik beschouw het dan ook meer als 1 werk.
Een werk met kleur had in die zaal juist dat spiegelende effect doorbroken, dan zou het wel veel te vol zijn geweest en had er waarschijnlijk alleen een werk met kleur en 1 spiegelend werk hebben gestaan.
Hoop hiermee mijn idee hierbij te hebben verduidelijkt?