Naast de nieuwe tentoonstelling toont de Pont nu ook enkele nieuwe aankopen en andere werken. Hier dus eigenlijk de restanten van de Pont die niet bij de andere blogpost hoorden. Wat niet wil zeggen dat er geen goed werk te zien is.
Integendeel zelfs, de nieuwe aankoop van Kapoor deed mij toen ik het zag als reproductie aan als een volstrekt nutteloze aankoop. Bij De Pont hebben ze al wel wat werken van Kapoor, en wat zou dit bijdragen? Nu, daar had ik me in vergist. Dit kun je alleen maar in het echt ervaren. Prachtig werk. Gegarandeerde mindfuck.
De nieuwe aankopen (denk ik?) van Hodgekin hangen in een dergelijke ruimte aanzienlijk beter door het nog zachtere licht dan met de Hodgekin tentoonstelling.
Ik kan me niet herinneren dit werk ooit eerder gezien te hebben. Het vloerkleed toont ons het plattegrond van een cel en wat die paardenbloemen er bij moeten, geen idee. Dat maakt het eigenlijk wel tot een lekker vreemd geheel waar duidelijk een engagement in zit, maar ik verder niets van kan maken.
Peter Buggenhout toont 1 gigantisch werk, en nog wat kleinere. De kleinere werken doen te veel aan als toevalligheden met een hoop stof.
Het grootte werk moet het vooral hebben van zijn gigantische formaat. Daarmee maakt het wel indruk en de textuur is eerlijk waar fascinerend. Maar of we dat nu het museum in moeten sleuren? De titel beschreef redelijk goed mijn eerste indruk. What the Fuck?! Wil Buggenhout ons de schoonheid van stof laten zien of wat wil hij ons hiermee tonen? Waar zitten precies de keuzes die Buggenhout maakt? Voor mij een hoop vraagtekens. Maar misschien kan Erik hier op reageren? Die heeft meer inzicht in dit soort werk dan ik.
In de grote zaal een hoop polygonen waar we niet doorheen mogen lopen. Dat is jammer want het ziet er wel lekker strak uit. Dat had ik wel eens nader willen inspecteren.
Tot zover deze lading De Pont.
Laat een reactie achter;