Schilderen is niets anders dan het neerzetten van kleurvlakken op een doek waarna er mogelijkerwijs een beeld ontstaat. Soms is dat een figuratief beeld, soms een abstracte compositie. In het geval van Kees Goudzwaard (1958) is het beide. Het werk is zowel een abstracte compositie als een trompe l’oeil. Maar, daar waar sommige oogbedriegertjes vooral hun best doen om het idee te geven dat er daadwerkelijk een fysiek ander ding aan de muur hangt dan een schilderij (denk aan brieven en vogeltjes) blijft het werk van Goudzwaard plat. Ja het lijken stukjes plakband die stukken folie vasthouden. Het verschil met die andere plakbandjes-schilder, Jochen Mulhenbrink is dat het werk van Goudzwaard ontzettend plat blijft. Er is geen illusie van ruimte, het blijven vlakken die door middel van kleurgebruik een ruimtelijkheid suggereren. Maar Goudzwaard heeft niet geprobeerd daarbuiten een illusie op te bouwen. Een onbedoelde trompe l’oeil met de wetenschap dat het dat wel kan worden dus.
De tentoonstelling met het werk van Kees Goudzwaard is nog tot en met 23 maart te zien bij de Kabinetten van De Vleeshal te Middelburg.
Laat een reactie achter;