De lucht, blauwe ruimte met zo hier en daar een vormeloze witte veeg, of een driegende diepte en duister van de nacht. Het is dan ook niet vreemd dat er een moedig volkje als enige angst heeft dat de hemel op hun hoofd zou vallen. De lucht is overal en heeft een ogenschijnlijk oneindige diepte.
Dat de lucht in symbolische zin voor veel kunstenaars een bron van inspiratie is geweest en nog steeds is, zal niemand verbazen. Een thema-tentoonstelling daarover is dan wat dat betreft ook geen gek idee. Maar, vorig jaar was er reeds de tentoonstelling de zee, die natuurlijk als een zacht verloop in een grijs gebied van de horizon overgaat in de lucht. Dat maakt dat deze tentoonstelling werken toont die net zo goed bij die andere tentoonstelling hadden gekund.
Vanwege de thematische indeling van de tentoonstelling, moet deze het hebben van de synergie tussen de gekozen topstukken. Inhoudelijk gebeurt er niet zo heel veel als het thema zo expliciet benoemd wordt. Daar waar de eerdere tentoonstelling er ondanks die thematische inzet er in slaagde werken op speelse manier te combineren, hangen hier werken te dicht op elkaar in formele zin. Er is weinig lucht in diversiteit aan luchten en de definitie van lucht lijkt letterlijk genomen te zijn. Als in werk waarin de lucht duidelijk aanwezig of het werk duidelijk refererend is aan die lucht. De symbolische betekenis van lucht of het ontbreken daarvan waarmee de aanwezigheid bekrachtigd had kunnen worden wordt eigenlijk niet toegepast.
Natuurlijk is het mooi al die meesterwerken weer eens te zien en zo hier en daar een verrassing en een buitenbeentje, maar het komt als geheel te plichtmatig over. Als tentoonstelling is het minder geslaagd dan de Zee, die hier in strategische zin veelal herhaald wordt. De vraag is dan ook eigenlijk of het thema niet simpelweg een excuus is om weer eens wat klassiekers uit de depots te tonen. Iets wat legitiem is, maar wat nog geen goede dynamische tentoonstelling betekend.
Kwaliteit moet vooral gezocht worden in de werken zelf. Natuurlijk is dat aanwezig. Daar moet je dan ook eigenlijk voor gaan en dat maakt het dan toch nog een prima verzameling kunstwerken.
Hier volgt een beeldverslag met wat er zoal te zien is. Voor grotere afbeeldingen klik je op de foto’s.
Deze tentoonstelling is nog tot en met 7 september te zien bij de Hallen in Haarlem.
Na sluitingstijd – ik ben mijn inbox aan het ruimen. Een formeel puntje bij Ger van Elk’s ‘Gezicht op Kinselmeer, Stompetoren,..’. Stompetoren is een gehucht bij Alkmaar, en het Kinselmeer ligt in Amsterdam (Landelijk Noord). Van het standpunt van Van Elk heb je over het meer uitzicht op de stompe toren van Ransdorp. Of Van Elk, of jij hebben iets met de titel misdaan. [Overigens is het aldaar bloedmooi; ik wil je daar wel eens rond rijden als je tijd hebt.]
Iets anders. Ik weet niet wat jij over dat ‘Zandvoort’ van Hannes Postma denkt, maar ik vind het een ‘superleuk’ schilderij. Een surrealistisch trompe-l’-oeil met drie verschillende titels in drie talen, waarvan alleen de Nederlandse *klopt*. En Zandvoort ligt bij Postma aan de Middellandse Zee. Schitterend. Veel sprankelender dan mijn eigen Postma – en daar ben ik toch ook heel blij mee.
@Henkjan, Ik heb de titel overgenomen van het bordje van de Hallen. Dus ik vermoedt dat er tussen Ger van Elk en het museum misschien iets verkeerd is gegaan. Zoals je zult begrijpen heb ik namelijk geen flauw idee waar dat is ;). Dus we maken een keer een afspraak voor een “dagje op pad met Henkjan”
Het werk van Hannes Postma vind ik opvallend fris en een leuk werk. En het heeft een zekere ‘vreemdheid’ die ik erg positief vind in dit werk.