De Hallen; Klara Lidén, Jakup Ferri, Artur Żmijewski en Matt Stokes (inzending Tijl en Anna)

[Inzendingen zijn altijd handig, vooral als het van plaatsen is waar wij zelf niet zo snel komen, zoals Haarlem. Onlangs sprak ik Tijl en toevallig liet hij weten dat er bij de Hallen een goede tentoonstelling is, dus had ik hem gevraagd of hij niet toevallig een stukje kon schrijven. Nou, dat deed hij met alle plezier. Tijl presenteert op dit moment werk in Amsterdam, waarvan ik hoop dat wij het nog mee kunnen pakken volgende week met ArtAmsterdam. Anna exposeert nu in Lokaal 01 te Breda, wat later ook hier op het blog zal komen. Dankjewel Tijl en Anna voor de inzending!]

Op een ietwat druilerige dag, halverwege april, bezocht ik (Tijl) in mijn eentje de huidige expositie in De Hallen te Haarlem. Werken van Klara Lidén, Jakup Ferri, Artur Żmijewski en Matt Stokes werden getoond. Van met name het werk van Matt Stokes was ik dusdanig onder de indruk dat wij (Anna en Tijl) op Koninginnedag besloten de tentoonstelling nogmaals te bezoeken. De muren van De Hallen konden het gedruis van Koninginnedag niet geheel buitensluiten. Buiten het gedaver van botsautootjes en het geklingel van fruitautomaten, binnen het gebrul van zes grindcorezangers in de nieuwe video-installatie van Matt Stokes.

Matt Stokes

Wellicht ter gelegenheid van deze nationale feestdag en om de drempel van het museum ietwat te verlagen, is dit werk tijdelijk voorzien van de titel ‘De brullende mannen’ en gratis toegankelijk voor mensen beneden de 18 jaar. De oorspronkelijke titel ‘Cantata Profana’ is tevens de titel van de muzikale compositie die Matt Stokes in samenwerking met componist Orlando Gough schreef. Het betreft een moderne interpretatie van een klassieke cantata.

De zes zangers worden iets uitvergroot geprojecteerd op afzonderlijke schermen. Hierdoor wordt het reeds overweldigende karakter van het grunten kracht bij gezet. Duidelijk wordt dat het hier gaat om een strak gecomponeerd stuk. Door de vertolking van het traditionele klassieke muziekstuk door middel van de grindcore-zang, ontstaat er (aldus de Hallen) een opwindende nieuwe hybride. De daadwerkelijk lijfelijke ervaring van deze video-installatie maakt een bezoek aan De Hallen de moeite waard.

Matt Stokes - Cantata Profana (2010)

Matt Stokes - Cantata Profana (2010)

Matt Stokes - Cantata Profana (2010)

Matt Stokes - Cantata Profana (2010)

Op de bovenverdieping is tevens een installatie van Matt Stokes te zien. Voor deze installatie, getiteld ‘MASS’, verzamelde hij een hoeveelheid oude speakers, die hij opknapte tot een speakersysteem voor muziekperformances. De stapel speakers wordt bijeen gehouden door een aantal spanbanden. Als functioneel object volledig te begrijpen, hier echter te zien als een autonoom sculptuur.

Matt Stokes - MASS (2009)

Naast ‘MASS’ is een kleine 9mm projectie van een animatie te zien van Stokes. Het figuurtje dat het midden houdt tussen een mensje en een varkentje voert achtereenvolgens verschillende dansen uit, variërend van breakdance en stijldans tot headbangen.

Matt Stokes - Animatie (2011)

Matt Stokes - Animatie (2011)

In een aangrenzende verduisterde ruimte toont hij het videowerk ‘Long After Tonight’ (2005). In dit werk wordt in een kerk in Dundee een ‘Northern Soul-avond’ geënsceneerd. De video begint met een blik op de kerk van buitenaf. De kerk is gelegen in een schijnbaar landelijke omgeving. Vervolgens wordt ons het interieur, met name in detail, van de kerk getoond waarna er opzwepende muziek te horen is. De dansers die vervolgens te zien zijn, voeren volledig in zichzelf gekeerd verschillende dansen uit. De extatische ervaring van het dansen wordt hierdoor benadrukt. Het is volgens ons een mooi en meeslepend werk dat de extase waarin de dansers verkeren lichtelijk op de toeschouwer overbrengt.

Matt Stokes - Long After Tonight(2005)

Klara Lidén

De volgende kunstenaar die wij tegenkwamen is Klara Lidén. Zij toont drie videowerken waarin de verveling in de moderne stedelijke omgeving centraal staat. In ‘Kasta Macka’ besteed zij ruim drie minuten aan het in het water smijten van stenen en later steeds grotere stukken puin.

Klara Lidén - Kasta Macka (2009)

Klara Lidén - Kasta Macka (2009)

Klara Lidén - Kasta Macka (2009)

In de video ‘Der Mythos des Fortschritts (Moonwalk)’ zien wij de kunstenares zich door middel van een tergend trage moonwalk voortbewegen door verschillende straten in de stad. Door de schijnbare nutteloosheid van haar daden krijgen zij een karakter van verzet tegen de sleur van het dagelijks leven.

Klara Lidén - Moonwalk (2008)

In het wat agressievere werk ‘Bodies of Society’ sloopt de kunstenares in een kleine kamer een fiets door er met een ijzeren staaf op in te slaan.

Klara Lidén - Bodies of Society

Artur Żmijewski

Artur Żmijewski laat ons een reeks van twintig videowerken zien waarin demonstraties, parades en oorlogsherdenkingen getoond worden. Afwisselend toont hij registraties van bijvoorbeeld een demonstratie van aanhangers van de anti-abortuswet in Warschau (2007), toeschouwers tijdens een live-uitzending in Berlijn van de halve finale Duitsland-Turkije tijdens het EK (2008), de begrafenis van Jörg Haider, leider van de BZÖ in Wenen (2008) en een demonstratie tegen de Israëlische aanvallen op de Gaza-strook en tegen-demonstratie in Tel Aviv (2009). Registraties van tamelijk schokkende gebeurtenissen worden getoond naast beelden van re-enactments van situaties tijdens de Tweede Wereldoorlog waarin de impact van de daadwerkelijke gebeurtenissen vertroebeld raakt door het spektakel van deze opvoeringen. Het geluid van de twintig televisies kwettert door elkaar heen waardoor een wat chaotische en beladen beleving wordt bereikt. De individuele registraties verschuiven naar de achtergrond. De essentie van het geheel wordt verwarrend, ongrijpbaar en beeldt zodoende de daadwerkelijke beleving van de afzonderlijke situaties uit.

Artur Żmijewski - Democracies (2009)

Artur Żmijewski - Democracies (2009)

Jakup Ferri

Op de bovenetage bevindt zich een video van Jakup Ferri, een voor ons wat lastig te duiden werk. In gebrekkig Engels houdt hij en face voor de camera een moeizame monoloog die lijkt te gaan over zijn bespiegelingen over zijn leven en kunstenaarschap. Het betreft een verhaal waarin enige samenhang lijkt te ontbreken. De titel van het werk luidt: ‘An Artist Who Cannot Speak English, Is No Artist’.

Jakup Ferri - An Artist Who Cannot Speak English, Is No Artist

 

Komt gaat allen naar de Hallen.

Anna Barbara Kolbe en Tijl Orlando Frijns