Een aantal jaar terug was er de soloshow van Hadassah Emmerich (1974) bij *Schunck. Het getoonde werk had voldoende kwaliteit, maar toch was het geen samenhangende tentoonstelling. Het werk dat te zien was kwam voort uit de afgelopen 10 jaar. Een tijdspanne waarin ze duidelijk enorm veel gedaan had.
Nu heeft ze bij de Garage eveneens een solopresentatie. Dit keer heeft ze er voor gekozen om werk te tonen van de afgelopen 6 jaar. Dat maakt allereerst een duidelijke verscherping van de inhoudelijke uitgangspunten van het werk zichtbaar, maar ook de formele kwaliteit van het werk. Sensueel, maar nergens als effectbejag. Met uitgekiende composities en kleurgebruik weet ze een heel eigen beeldtaal te ontwikkelen en die spannend te houden. Er sluipt soms figuratie in, terwijl je bij andere doeken eigenlijk niet precies meer het idee hebt waar je naar zit te kijken. Je herkent het menselijk lichaam, maar nooit als menselijk object.
De tentoonstellingsruimte is groot en deze bespelen zonder dat het een herhaling van zetten wordt is een uitdaging waar ze blijkbaar haar hand niet voor om gedraaid heeft. De grote muurschildering in de grootste middelste ruimte slaat dan ook in als een bom.
Het contrast met haar tentoonstelling des tijds in *Schunck kan haast niet groter zijn. Waar die tentoonstelling veel minder indruk wist te maken is het deze solo in de Garage waarmee Emmerich zich van haar sterkste en beste kant laat zien. Dat is een groot schilderfeest.
Laat een reactie achter;