De Buning Brongers prijs 2010 (g); Jan Wattjes

De laatste kunstenaar in de Buning Brongers reeks van dit jaar; Jan Wattjes. Jan is onlangs nog net niet afgestudeerd aan het Frank Mohr instituut dat voor ons nog altijd bekend staat als een schildersmaster. Zijn werk is vooral erg lekker spontaan geschilderd. Nu zeggen we dat wel vaker maar hier is het niet alleen lekker geschilderd maar ook ontstaan. De worsteling met de materie is vol op aanwezig maar zonder dat de worsteling frustrerend wordt om naar te kijken. De onderwerpen van de werken liggen dan ook vooral dicht bij huis, vader, moeder, huisje, boompje en beestje. Maar dus wel met een flinke vleug schilderspoëzie die we ook terug kunnen herkennen bij schilders als Raoul De Keyser. Verschil is alleen dat hier heel duidelijk is waar we naar kijken, er is een voorstelling. Die voorstelling is dan misschien ook niet helemaal nodig misschien? Zou kunnen. Zijn grafiek, hij maakt ook houdsnedes, lijkt echter ook andere aspecten te tonen die zijn schilderwerk in een iets ander perspectief plaatsen. De worsteling verplaatst zich van het medium meer naar het kunstenaarschap an sich. Dat is volstrekt begrijpelijk, want wat kun je nu als kunstenaar nog toevoegen aan al die eeuwen beeld? Veel typische schilders en kunstenaarsproblemen die we allemaal wel eens tegenkomen. Soms lijkt het heel even alsof er ook een politiekengagement is, maar toch blijft het uiteindelijk over het kunstenaarschap gaan. Toch knap dat hij dan nog blijft schilderen met al die problemen.

We zullen zien hoe het er in het echt aan toe gaat. Dit is natuurlijk een mooi experiment om eens te testen hoe digitale impressies staan tegenover de echte werkelijkheid. We nemen meestal geen blad voor onze mond dus we zijn heel benieuwd of we van mening of idee veranderen over werk van een van de winnaars. Het is over een dag of iets langer hier te lezen.

Maar, nu eerst Jan Wattjes.