Cokkie Snoei; Marisa Rappard – As told beyond the horizon

Een beeld heeft altijd picturale diepte. Oftewel, je ziet dingen die meestal verder weg zien. Als een soort raam op de werkelijkheid. Soms zie je echter dingen die gelijk liggen met het beeld wat je ziet. Bijvoorbeeld het Suprematisch zwarte vlak wat zo fysiek geschilderd is dat het even ver weg is als het schilderij zelf. In het geval van sommige schilderijen lijkt het alsof het beeld naar je toe komt en dichterbij is dan het medium. Dat zijn meestal trompe l’oeils waar elementen uit lijken te komen.

Maar, dan ga je uit van strikt tweedimensionale media. Oftewel, tekeningen of schilderijen. Een ‘ruimtelijke’ tekening klinkt dan behoorlijk paradoxaal. Marisa Rappard (1979) maakt ruimtelijke tekeningen. Het zijn installaties waarbij de tekeningen in verschillende maten en soorten letterlijk van de muur af komen. De houten ondersteuningen zijn bijna de doorgetrokken lijnen van de werken. Dat is dus weer iets anders dan beelden die in de diepte gaan of oogbedriegertjes.

Naast de ruimtelijke tekeningen maakt ze ook nog ‘gewone’ tekeningen, plat voor aan de muur. Al het werk is doordrongen van een vorm van exotisme, dieren en decoratieve motieven bepalen hier het zicht in een steeds wisselend handschrift. Toch past het allemaal uitstekend bij elkaar.