Cinnnamon; Johanne Hestvold – eyeye & Robert Roest

De galerie van Cinnnamon is opgedeeld in twee ruimtes en dat biedt de mogelijkheid om twee intieme solopresentaties te tonen die, zonder elkaar in de weg te zitten, toch een relatie aan kunnen gaan. Op het eerste gezicht lijken de werken van Johanne Hestvold (1988) en Robert Roest (1992) niets met elkaar van doen te hebben.

De eerste toont hier een reeks van auto voorruiten met daarin gaten er gestraald. Daarnaast toont ze een drietal vormen (die nog het meest doen denken aan geplet brood in je boodschappentas) van gekleurde zeep.

De tweede is een redelijk traditionele schilder. Roest schildert een soort tapijtstructuren. Door deze te verdassen (zoals Gerhard Richter dat ook doet) ontstaat er een optische illusie waarbij de kleuren samensmelten.

Op zichzelf boeiende presentaties maar het is eigenlijk de combinatie tussen twee oeuvres die ogenschijnlijk niets met elkaar van doen hebben die hier mooi uit pakt. Beide liggen in hun formele werkwijze gigantisch uit elkaar, beide spelen met de vooraannames van perceptie. Bij Hestvold zie je glazen autoruiten op een manier die je nog niet eerder deed, tezamen met wat de transparantie van een glas nu eigenlijk betekend (of juist niet betekend). Haar zeepwerken zijn op het eerste gezicht ronduit bizar maar tegelijk heel zacht en esthetisch te noemen. Pas zodra je de titellijst leest zie je dat het zeep is, geurloos wel te verstaan want de werken ruiken niet. Wie interesse heeft in een zeepje krijgt de mal met alle benodigdheden en kan zelf aan de slag.

Het werk van Roest mag dan wel een schilderij heten. Het had even zo goed een print kunnen zijn. Enkel de randen van het werk geven bloot dat het echt handwerk is. De penseelstreken zijn zoveel mogelijk weggedast. Waar je naar kijkt is een raadsel, het houdt het in het midden van absolute abstractie tot wat je verbeelding er van maakt, als een soort Rosarch-test. Daarnaast heb je het gevoel te kijken naar een onscherpe foto. Je ogen proberen zich aan te passen maar tevergeefs.

In beide gevallen is het werk dat zich misschien in haar formele verschijning snel prijsgeeft, maar waarbij langer kijken veel meer prijs geeft dan je op het eerste gezicht denkt.