De aardbol draait rustig verder om zijn as. Dagelijks wisselen de zon en maan zich af. De maan die soms slechts ten dele aanwezig is en heel soms zelfs verdwijnt. Met de tijd glijden ook de seizoenen voorbij, van een koude periode naar regen, en uitzeindelijk de zonneschijn. Aanstaand is de periode dat de bladeren vallen en de regen ons naar de kou brengt. Echt koud wordt het al lang niet meer maar toch is dat het moment dat we vaak bij elkaar kruipen. Aan tafel, al dan wel of niet vanwege kerst. De afgelopen maanden is het bar weinig mogelijk geweest. Het was nog koud toen de eerste berichten ons naderden. Afstand nemen is het devies. Het schudden van de hand van de ander nam plaats voor argwaan naar de ander.
Hoewel de kunst over het algemeen een visuele aangelegenheid is, is materialiteit toch vaak heel belangrijk. Dat je niet aan kunstwerken mag zitten, staat niet voor niets vaak op de bordjes. Sommige werken lijken er namelijk zo erg om te vragen, “hoe voelt het?”
Het werk van Eva Spierenburg (1987) vraagt om aangeraakt te worden. Met veel gevoel voor materialiteit combineert ze haar werken die, hoe zeer ze soms ook op schilderkunst willen doen lijken, altijd sculpturaal zijn. Het zijn relikwieën van aanraking. Herinneringen van hoe iets voelde. Als toeschouwer mag je er naar kijken maar niet voelen…
Zoals je ook nu, geen handen meer mag schudden of oude bekenden groeten.
Deze tentoonstelling is nog te zien tot en met 12 september bij Cinnnamon te Rotterdam
Laat een reactie achter;