Caesuur; Johan Nieuwenhuize

Er zijn twee punten die ik hier even zou willen aanstippen. Totaal ongerelateerd maar beiden even van belang in dit geval. Allereerst is dat de kunstwereld draait op mensen met passie en dingen voor elkaar willen betekenen. Vervolgens is er hoe beeldend werk wat zich nadrukkelijk formeel laat lezen, juist interessant wordt in een complexe ruimte.

Het initiatief Caesuur bestaat dit jaar 20 jaar. Dat is voor een kunstinitiatief al redelijk oud. De drijvende kracht van het initiatief zijn twee mensen die in feite een gedeelte van hun huis hebben opgeofferd om andere kunstenaars te tonen aan een groter publiek. Zowel toevallige voorbijgangers als degene die de weg wat beter kennen in het kunstenland kunnen van buiten af vaak al een groot deel van de tentoonstelling zien. Een soort van etalage dus.

Omdat de ruimte 20 jaar bestaat viert het dat met een programma op basis van enthousiaste ontmoetingen van de afgelopen 20 jaar. Want, hoe goed we het werk van iemand soms ook vinden, wat vaker bij blijft zijn de ontmoetingen, de interessente gesprekken of zelfs disccussies waar nieuwe wegen in het denken geopend kunnen worden. Mensen uitnodigen voor een tentoonstelling alleen al om die rede is misschien niet direct een goede aanleiding om tot een goede tentoonstelling te komen, maar wel tot een verstandshouding waarin het gunnen centraal staat. De kunstwereld denk dan wel te draaien om simpelweg het werk, vaak zijn het ook die randvoorwaarden die een enorme rol spelen.

Dit doet overigens niets af aan het werk van Johan Nieuwenhuize (1980) die nu daar zijn werk toont. Zijn werk is hier al wel eens eerder voorbij gekomen. Altijd fotografisch, maar ook altijd totaal abstract. Soms krijg je heel even een idee wat hij gefotografeerd heeft, om vervolgens nog geen idee te hebben van het waarom. Zijn foto’s zijn wat dat betreft het equivalent van geschilderde monochromen. Je ziet steeds dat het een foto is, maar het krijgt los van dat fotografische proces geen betekenis. Zoals ook monochromen niets meer zijn dan verf in een semi-willekeurige kleur waar je ook steeds weer op het schilderij gewezen wordt.

Caesuur is een opmerkelijke plek waarbij bij ieder programma de ruimte opnieuw onder handen wordt genomen. Eigenlijk is het nooit een traditionele white cube. Op dit moment is caesuur een complexe ruimte waarin schuine wanden als een soort van half open geslagen boek in de ruimte staan. Geen rechte wanden dus. Dit maakt het inrichten doorgaans heel lastig maar in dit geval geven de doorkijk mogelijkheden een heel mooie extra laag aan het werk van Nieuwenhuize. Zijn werk gaat niet alleen over het fotografische maar misschien ook juist wel over de blik die er aan vooraf is gegaan. Zet een stap naar rechts en een heel nieuwe constellatie van beelden dient zich aan dan als je een stap naar links zou hebben gedaan. De ruimte bespeeld zijn werk en andersom.

Zo zie je maar weer dat een ontmoeting over de tijd van 20 jaar niet alleen iets oplevert in de vorm van interessante gesprekken, maar ook interessante tentoonstellingen.