Caesuur; Het werk, de schilder, het atelier #9

De ruimte bij Caesuur is alles behalve eenvoudig, de ene wand een vies groen, de andere van hout, de overzijde is oranjerood en tot overmaat van ramp heeft deze een witte uitsparing van wat ooit eens een deur zal zijn geweest, de vloer is zwart met witte lijnen die ook nogal opvallen. De ruimte is alles behalve een white cube.

Just Quist moet gedacht hebben; If you can’t beat them, join them. Waar tot dusver nagenoeg alle kunstenaars geprobeerd hebben er het beste van te maken gebruik Quist juist de beladenheid van de ruimte om zijn werk te laten zien, alsof de ruimte zijn werk is. Hij doet dat met veel gevoel voor die ruimte, alle werken passen er in en de ruimte vraagt ook om die werken. De werken ‘Rene Joffe’ en ‘I Love You Too’ maken ook echt fysiek contact met de ruimte waardoor ook de ruiten, het plafond en de verwarming een rol gaan spelen. Dat Quist de belettering van zijn naam aan de binnenkant heeft laten plakken vergroot deze ruimtelijke benadering nogmaals.

Er moet bij gezegd worden dat zijn werk zich voor deze strategie leent. Het zijn allemaal alles of niets werken met een sculpturale basis. Op zichzelf kunnen de werken alles zijn. Het zouden ongelukjes kunnen zijn van een timmerman maar ook restanten van een werk. Doordat de werken zo open van karakter zijn, maar wel formeel, hebben ze elkaar in zekere zin nodig. Toch stuurt Quist je met een kluitje het riet in, ook al vragen de werken om elkaar, heel veel helderder wordt het niet.

De kracht zit hem in dit geval totaal in de poezie van de gehele ruimte. Rest de vraag wat het werk zelf precies is, de ruimte of de werken in de ruimte?